Fénix ztracena: Město schodů (2. díl)
Příspěvky
13. Chci být
13. 7. 2024
„Zíráš na mě jako na ducha,“ podotkl. Risto k němu vykročil a nejistě ho objal. Vrhla jsem směrem k Tuivovi tázavý pohled, když vcházel dovnitř, ale on se na mě jen usmál. Risto za ním zavřel a uhnul pohledem. Můj přítel mu položil dlaň na rameno. Risto sebou cukl a shlédl na něj se zvláštní zranitelností v očích. Teď, když jsem věděla, co za tím je, jsem na Ristovi viděla, jak ho Tuivo vyvádí z míry.
„Promiň,“ prohlásil náhle Tuivo a pustil kamarádovo rameno. „Chci toho hodně stihnout. Máš pravdu, že bych si měl odpočinout, ale půjdu brzo spát, slibuju.“
„Nic mi do toho není,“ pokrčil Risto rameny.
„Ale je. Myslels to dobře,“ usmál se Tuivo. „Ale jestli se mi chceš omluvit, tak mi uvař ještě jeden čaj.“
Risto se rozzářil. „Jasně. Zase černej?“
Tuivo kývl a posadil se ke stolu. Podepřel si hlavu a oční víčka mu spadla, ale vypadal spokojeně. Byla jsem na něj pyšná, že se vrátil a vyřešil to. Když Risto zmizel v kuchyni, objala jsem svého přítele zezadu.
„Jsi úžasný,“ pošeptala jsem mu do ucha.
„Chci být,“ zašeptal nazpátek. Musela jsem se usmát.
12. Vím, že to nedává smysl
12. 7. 2024
„Ne, to ne. Proč neřídíš?“
Pokrčil rameny. „Tuivo řídí.“
Uchechtla jsem se. „Nechceš mi tvrdit, že přemýšlíš takhle. Že jste dvě neoddělitelný půlky jednoho celku.“
„Spíš tři třetiny,“ ušklíbl se. Střelila jsem pohledem po Pasim, ale o jejich vztahu buďto věděl, nebo mu to bylo jedno. Jen se nad tím pousmál.
„To nebyla pointa. Proč neřídíš?“
„Protože nechci,“ odpověděl a něco v jeho tváři mi připomnělo ten den, kdy jsme spolu poprvý vyrazili na projížďku. Začínal se odtahovat. Zrovna, když jsem se rozhodla to nechat být, promluvil. „Protože Otssi zmagořil proto, že se praštil do hlavy. Při bouračce.“ Upřel pohled do země.
„Řídil?“
„Ne,“ hlesl Jyrki.
„V tom případě to nedává smysl, ne? Jako řidič bys měl víc kontroly.“
Jyrki sebou trhl. „Vím, že to nedává smysl.“
11. Vybrala jsem si domov
11. 7. 2024
„Nemusíš tam jít se mnou, víš, Taimi.“
„Já půjdu kamkoli, kde budete vy dva. Tady jde o tebe, Tuivo. Vím, jak moc chceš žít v Pieni.“
Zaváhal, ale ne na dlouho. „Vyzní to strašně blbě, ale mám pocit, že bez Jyrkiho to nemá smysl. Bez něho nic, co si přeju, nedává smysl. Kdybys byla na mým místě, vybrala by sis stejně.“
Pousmála jsem se. „Byla jsem na tvém místě.“ Zarazil se. „Před rokem. A vybrala jsem si domov. A bylo to v době, kdy už jste se ke mně chovali moc hezky, ale zároveň předtím, než jste se stali partnery. Byla jsem v podstatě ve stejné situaci jako ty, domov nebo člověk, kterého miluji. A vybrala jsem si domov.“
Zamyslel se. „To není to samý.“
„Řekni mi jeden podstatný rozdíl.“
Odfrkl si. „Pieni je pořád jenom město. Kmen byl tvůj svět.“
„Není to jen město. Ne pro tebe. A ty to víš.“
„Nemám k němu takovou citovou vazbu jako ty ke kmeni. A kromě toho jsi z něj odešla kvůli mně.“
„Ano. Předtím jsem si vybrala jinak. Proto netvrdím, že existuje správná volba, jen… jen si to dobře rozmysli.“
10. Nudíš se
10. 7. 2024
Rozhodil pažemi. „Tak co po mě doprdele chceš?“
„Abys byl… já nevím.“
„Víc jako Asta?“
„Debile.“
„Ne, fakt, Auri. Nudíš se. Chceš po mě, abych rozhodl za tebe. Když jsem navrhl tu Hetku a Pieni, úplně ses rozzářila.“
„Protože je to dobrej nápad.“
„Protože je to můj nápad. Dobře jsi věděla, že nejsem jako Asta.“
„Jo, proto jsem se do tebe zamilovala.“
„Ne. Zamilovala ses do mě, protože to bylo zakázaný ovoce. Víš, proč si myslím, žes byla s Astou?“
„Protože to moje matka chtěla. A ty to víš.“
Zavrtěl hlavou. „Protože jsi žila v napětí. A jasně, nelíbilo se ti to, ale… nenudila ses.“
„Dost.“
„Víš, že mám pravdu.“
9. Jak špatně ti tam uvnitř je?
9. 7. 2024
„Co jsem udělala? Nemám… nemám tě objímat zezadu? Nevěděla jsem… dělával to Joki?“
Tuivo se smutně usmál. „Spíš na mě teďka celkově moc nesahej. A nesnaž se trávit čas jenom se mnou.“
„Ne,“ zavrčela jsem. „Tuivo, ty… co vlastně chceš?!“
„Není to…“ Vrhl nervózní pohled ke svému kamarádovi. „Je to kvůli Ylovi. Nechci, aby se cítil zle.“
„Proč by se podle tebe měl cítit zle?“
Tuivo sklopil pohled. „Měl mě vážně rád. A já…“
„Měl. Teď má Pala. Jste kamarádi. Život pokračuje.“ Rozzuřeně jsem potřásla hlavou. „Nemůžeš po tom všem po mě chtít, abych se tě stranila a ještě z naprosto nelogického důvodu.“
„Prosím, Taimi. Nechci, aby to měl takhle na očích.“
„Aha. A to, že jste se rozhodně nekontrolovali s Jyrkim, i když jsi věděl, co k tobě cítím, bylo naprosto v pořádku.“
„No právě. Nechci tu samou chybu udělat znovu.“
Hořce jsem se zasmála. „To rozhodně není to samé. Zeptal ses vůbec Ylermiho, jestli to takto vnímá?“
„On by mi to stejně neřekl.“
„Takže mi budeš ubližovat na základě nějakých svých domněnek?“
„Já jenom nechci… nikomu ublížit. Doufal jsem, že to pochopíš.“
„Ne, to nepochopím, protože je to nesmysl.“ Popadla jsem ho za ramena a zatřásla s ním. Vztekle se po mě ohnal. „Probuď se. Ylermi ví, že jsi ho nemiloval. Teď má Pala. I kdyby ho to na chvilku zamrzelo, nebude se trápit. Já ano. Nebudu se držet zpátky, ne kvůli tomuto.“
Setřásl mé ruce. „Tak se budu držet zpátky já.“
8. Fakt to takhle dál nejde
8. 7. 2024
„Počkejte,“ zvolal Pasi. Soudce se ho chystal odbýt, ale on pokračoval. „Můžete ho zavřít, ale ničemu tím nepomůžete. Naopak. Když nebude v pohodě, ublíží někomu dalšímu a hlavně… umrzne. Jako Nea. Potřebuje učitele, ne vězení.“
Soudce na něj pohlédl. „Pane Pitkänene,“ oslovil ho příkře. Byla jsem si jistá, že mu uloží pokutu, ale on pokračoval jinak. „Znáte někoho, kdo tu ledovou moc ovládá natolik, že by dokázal panu Järvinenovi pomoct?“
Pasi zaváhal. „Někoho najdeme. Mezitím… dám na Jyrkiho pozor. Může žít u mě. V Hetce.“ Jyrki vykulil oči. „Pokud se stane nějaká nehoda, beru za ni zodpovědnost.“
Soudce se zatvářil nejistě. „Proč byste to dělal? Pan Järvinen se jasně vyjádřil, že vás nesnáší.“
Pasi se usmál. „Abych odčinil, co jsem provedl. Je mi to líto.“
Soudce se zmateně obrátil k Jyrkimu. „Pane Järvinene, máte na výběr. Buďto vás odsoudíme ke třem letům za obecné ohrožení, nebo soud přikáže, aby na vás pan Pitkänen dohlížel. Pokud někoho znovu ohrozíte nebo se pokusíte utéct, zatčeni budete oba. Máte deset dní na rozmyšlenou, vaše rozhodnutí doručte…“
„Ne. Jsem rozhodnutý. Všechno je lepší než vězení. Budu žít… u něj.“ Kývl k Pasimu, jako by jím opovrhoval, ale viděla jsem vděk v jeho očích. „Neuteču a přijmu trest, když někoho ohrozím.“
7. Miloval jsem tě vždycky
7. 7. 2024
„Kdy ti došlo, že mě miluješ tím romantickým způsobem?“ zeptala jsem se.
„Vím, že tohle mi neuvěříš, ale miloval jsem tě vždycky.“
„Ale ne romanticky.“
„Romanticky,“ usmál se.
„Ale ta kletba…“
Potřásl hlavou. „Když jsem přišel do Aletasa, chtěl jsem začít znovu a byl přesvědčenej, že jsi to jediný, co mě brzdí. Nedocházelo mi, jak moc jsem jinej. Tehdy jsi mi lezla na nervy. Nedivím se, že se ta kletba projevila. Nejde ani tak o to, co cítím, ale jak ti to dávám najevo. A já se snažil sám sebe i tebe přesvědčit, že… že pro mě nejsi důležitá.“
Zavrtěla jsem hlavou. „Ale… miloval jsi spoustu lidí.“
„Chodil jsem s nima. Nemiloval jsem je.“ Pokrčil rameny. Pohlédl směrem na západ. Slunce už zapadlo. „Myslel jsem, že tak to má být, že tak vypadá tam venku láska. Než jsem se sblížil s Jyrkim.“ Sklopil pohled. „Nikdy tě nemohl nahradit, pořád nemůže, ale ty jsi umírala a já jsem ti nedokázal pomoct. Soustředil jsem se na něho, protože on měl zůstat naživu. I pak, když se dotkl tý kytky. Já byl… byl jsem přesvědčenej, že to za šamany nezvládneš.“
„Já také,“ pousmála jsem se, ovšem nevesele. „Ty sis uvědomoval, že mě miluješ?“
Zavřel oči. „Za žádnou cenu jsem si to nechtěl připustit. A stejně jsem si myslel, že je to vyřešený, když ses vrátila do kmene.“
6. Pro mě je důležité, že jsi to pochopila
6. 7. 2024
Protočil oči. „Když jsem naposledy ignoroval ty hranice, tak to bylo s Taimi.“
„Ale tu miluješ, ne? Svým způsobem.“
„Jo. Ale Tuiva jsem taky nechal. Ne hned, ale postupně jsem ty hranice posouval a… nechci, aby se jeden z nás zamiloval, dobře?“
Uchechtla jsem se. „A ty si myslíš, že tímhle tomu zabráníš? Stejně pak odjedeš. Ser na nastavování hranic, když se pak budeme vídat tak jednou za půl roku.“
„Určitě to bude častěji než jednou za půl roku.“
„To tvrdíš teď.“
Potřásl hlavou. „Nevykašlu se na tebe. A stejně se s tebou bude chtít vidět Yl.“
„To těžko. Má lepší život.“
Povzdechl si. „Odstěhoval se. To není taková katastrofa, teď už teda ne. Mám kamaráda s letadlem, zapomněla jsi?“
„Fajn,“ vydechla jsem. „Když chceš, budeme mít hranice.“
5. Nemusíš se držet zpátky
5. 7. 2024
Varování: Nevím, jak tohle napsat, aniž bych vyhradila všechno, ale ta kapitola je hodně explicitní, ale neděje se v ní nic zlého. A ano – konečně :-)
„Nemusíš se držet zpátky,“ řekl mi.
„Nechci ti ublížit,“ špitla jsem.
„Neublížíš. Nešel bych do toho, kdybych nebyl v pohodě, už ne.“ Prohlédl si mou tvář. „Věříš mi?“
4. Budu se muset naučit poslouchat, co lidi říkají
4. 7. 2024
To je v pohodě. Běž si číst. Kdybys nás potřeboval, jsme tady, jo?“ Udiveně jsem na něj pohlédla, ale Jyrki se usmál. Beze slova odešel do kuchyně. Pohlédla jsem na Joniho.
„Akorát si myslí, že tě obtěžuje.“
„Ne. Chtěl být fakt sám.“
Založila jsem si ruce na prsa. „Myslíš si, že ho znáš líp než já?“
„Ne. Ale poznám na něm, kdy začíná panikařit.“
„On začínal panikařit?“ podivila jsem se.
„Už když jsem se ho ptal na tu kletbu. Proto jsem se mu omluvil. Auri, já tě potřebuju. Nic chvilku neřešme, prosím tě.“