10. Nudíš se
Když film, na který jsme se dívali, skončil, Joni se na mě jemně usmál a přitáhl mě k sobě. Myslela jsem si, že chce po delší době nějaký vyloženě romantický věci, ale on mě dalšími slovy vyvedl z omylu.
„Vadilo by ti, kdybych šel zítra do hospody s Astou? Je mi jasný, že ty nepůjdeš, ale…“
„V pohodě, chápu to. Tobě nic neudělal.“
„Kdyby ti to vadilo, tak…“
Usmála jsem se. „Ne, Joni. Ale jsem ráda, že to vím. Když jsme u plánů na zítřek, jdu Jyrkiho ráno odprovodit za město, aby…“ Najednou mi do očí vyhrkly slzy. Myslela jsem, že jsem s tím smířená.
„Auri,“ zašeptal Joni. Položila jsem mu hlavu na rameno a nechala ho, aby mě konejšivě hladil po vlasech. Trochu to pomáhalo, ale nic to nevyřešilo.
„Chápu, že Jyrki je šťastný, že to dopadlo takhle. Ale… nemyslím si, že ho uvidím nějak často. Měl tady zůstat aspoň pár týdnů. Já prostě…“
„Prostě víš, že se ti bude stýskat.“
„Chci, aby všechno bylo při starým,“ zavrčela jsem. „Mám pocit, že všechno bylo nejlepší v době, kdy jsme spolu ještě chodili tajně, ti tři trávili víc času v Aletasu a…“
„Copak bys chtěla být zase s Astou?“ skočil mi do řeči. Mělo to být popíchnutí, ale když jsem se nad tím zamyslela, došla mi jedna věc.
„To ne,“ začala jsem pomalu. „Ale… všechno bylo takové… zajímavější. Vždyť se na nás podívej, Joni. Většinou jenom koukáme na nějaký film, a vrchol všeho je, že se k sobě tulíme.“
Uchechtl se. „Jestli chceš sex, tak to řekni na rovinu.“ Odtáhl se ode mě.
„A to je právě to. Já… nevadilo by mi to, ale není mezi náma nějaká vášeň nebo něco.“
Pokrčil rameny. „To jsme věděli, když jsme do toho vztahu šli.“
„Ale ona tam byla.“
Zamračil se, když pochopil, kam tím mířím. „Když jsme spolu byli tajně, co? Jejda, Auri. To fakt potřebuješ dělat něco špatnýho, abys byla spokojená?“
Zaváhala jsem. „Špatnýho možná ne, jenom něco… novýho.“
„Něco vymyslíme. Třeba najdeme nějaký nový místo, kam se projít, nebo…“
„Já bych asi potřebovala být s jinýma lidma. Jako ne chodit, ale jít ven nebo něco. Právě proto jsem měla takovou radost, že je Jyrki tady, ale teď…“
„Tak si najdi nové kamarády,“ navrhl mi.
Pozvedla jsem obočí. „V Aletasu? Znám tu každýho. Většina mě nemá ráda a ten zbytek je pryč, má hodně práce nebo prostě… chci, aby všechno bylo jako kdysi,“ vzlykla jsem.
„A… chceš se mnou ještě vůbec být?“
„Joni,“ potřásla jsem hlavou. „Tohle jsem tím říct nechtěla. Já tě miluju.“ Na důkaz svých slov jsem ho políbila na tvář. „Jenom… jenom chci asi něco víc. Ne víc než tebe. Víc… od života. Vím, že mám všechno, že bych měla být spokojená, ale… nejsem.“
Vzal mě za ruku, ale jeho oči byly chladné. „Takže mám v nejbližší době čekat, že si najdeš někoho jinýho?“
Překvapeně jsem na něj pohlédla. „Co?“
„Já jenom, že přesně takhle jsi mluvila, když jsi byla s Astou.“
Odfrkla jsem si. „Když jste teď takoví kamarádi, tak se ho zeptej, jak si mě u sebe udržel. Určitě ti poradí dobře, třeba zakazovat mi vídat se s kluky nebo…“
„Přestaň, Auri.“
„Ne, ty přestaň. Jestli mě podezříváš, že si někoho najdu, tak se to o to spíš stane.“
„Doprdele,“ zavrčel a trochu mě tím vyvedl z míry. Joniho máloco rozčílilo. „Jenom říkáš, že se nudíš, ale neřekneš mi, co mám dělat!“
„Nic! Nic, kurva. Tohle vůbec není o tobě! Jenom chci od života víc!“
„Tak s ním jdi do Hetky,“ hlesl tiše.
Zarazila jsem se. „Co?“
„Slyšelas dobře. Nějakou práci si tam najdeš. Buď pár měsíců v jiným městě, když chceš něco novýho, poznej nový lidi…“
„To nejde,“ vydechla jsem. „Mám tady práci.“
„Která tě stejně nenaplňuje,“ usmál se.
„Ale…“
„Auri. Nudíš se, ale nic proti tomu neuděláš. Nic se nezmění, když zůstaneš tady.“
„Pochybuju, že chceš jít do Hetky.“
Pousmál se. „Půjdu tam kvůli tobě, jestli si to přeješ. Nic moc mě tady nedrží, Auri.“
„Práce?“
„Můžu tam tak různě vypomáhat, jako jsme to s Tuivem dělávali kdysi.“
„Ale máš se sejít s Astou a…“
„Nejsme už žádní velcí kamarádi. Jestli myslíš, že ti to pomůže, půjdeme do Hetky.“
„Nemusíš jít se mnou. Bouřky tam budou horší. A vůbec, Hetka… jestlis aspoň někdy dával pozor v geografii…“
„Hej,“ šťouchl do mě. „Míval jsem lepší známky než ty.“ To byla pravda, k mému rozhořčení.
„Tak víš, že Hetka je nejsevernější velký město. A je na skále. Umíš si představit to počasí tam?“
„Tak pojeďme do Pieni. To není tak extrémní. Může nás tam vzít Leena.“
Zamyslela jsem se. V Pieni byl Ylermi a třeba se tam možná ukážou i Tuivo a Taimi, i když zřejmě budou chtít být s Jyrkim. To by nemusel být špatný výlet.
„Můžeme to udělat?“ zaváhala jsem.
Joni pokrčil rameny. „Proč ne? Mladší už nebudeme. Až budeme mít na krku tři děcka a…“
„Joni?“
„To byl vtip,“ protočil oči. „Vím, že děti nechceš.“
Podezřívavě jsem si ho prohlédla. „My oba nechceme, ne snad?“
„Jasně,“ usmál se, ale mě nepřesvědčil.
„Joni?“
Protočil oči. „Nevadilo by mi je mít.“
„To znamená, že je chceš, co?“
„Auri, pro tebe…“
„A to je tvůj problém. Kvůli mně odejdeš do Hetky, do Pieni, kvůli mě nebudeš mít děti...“
Rozhodil pažemi. „Tak co po mě doprdele chceš?“
„Abys byl… já nevím.“
„Víc jako Asta?“
„Debile.“
„Ne, fakt, Auri. Nudíš se. Chceš po mě, abych rozhodl za tebe. Když jsem navrhl tu Hetku a Pieni, úplně ses rozzářila.“
„Protože je to dobrej nápad.“
„Protože je to můj nápad. Dobře jsi věděla, že nejsem jako Asta.“
„Jo, proto jsem se do tebe zamilovala.“
„Ne. Zamilovala ses do mě, protože to bylo zakázaný ovoce. Víš, proč si myslím, žes byla s Astou?“
„Protože to moje matka chtěla. A ty to víš.“
Zavrtěl hlavou. „Protože jsi žila v napětí. A jasně, nelíbilo se ti to, ale… nenudila ses.“
„Dost.“
„Víš, že mám pravdu.“
„Naser si,“ zavrčela jsem a vstala. Nejvíc mě štvalo, že někde hluboko uvnitř jsem věděla, že vážně má pravdu. Ale odmítala jsem mu to přiznat. Vyšla jsem před dům a cestou vzala ze skříňky, kam jsme ji ukryli, abychom ji neměli na očích, krabičku cigaret. Teď jsem rozhodně měla právo si zapálit.
Ještě jsem ani nedokouřila, když se za mnou ozvalo klapnutí dveří. Nemusel nic říkat, natáhla jsem k němu ruku s krabičkou a koutkem oka ho pozorovala, jak vytahuje zapalovač a jak se tyčinka v jeho ruce rozhořela.
„Doufám, že už nebudu muset kupovat další náplň do zapíku,“ prohlásil a vyfoukl dým. „Že mi vydrží, než přestanu kouřit.“
„Joni,“ povzdechla jsem si. „To kouření. Chceš přestat kvůli mně, viď? Protože to byl můj nápad.“
Pokrčil rameny. „Asi by se ti pak dost blbě chodilo s kuřákem.“
„Aha.“
„Prosím tě, Auri. Leze to do peněz a nechci si zničit plíce. Jsem rád, že přestáváme.“
„Ale beze mě by tě to nenapadlo.“
„Proč tohle děláš?“
„Dělám co?“
Odvrátil tvář. „Chováš se jako Tyyne. Vyčítáš mi, že dělám věci jenom pro tebe, a to ani není pravda, ale kdybych to nedělal, tak bys byla naštvaná.“
„Já že jsem jako Tyyne?“ prskla jsem.
„Ne. Ale chováš se tak. Možná bys měla někam odjet sama. A rozmyslet si, co kurva chceš.“
Sklopila jsem pohled. „To je asi ten problém. Já nevím, co vlastně chci. Možná… možná jsem měla zůstat s Astou. Nebylo by to ideální, ale tak nějak… myslím, že se mi strašně líbilo být s tebou tajně, bylo to tak dobrodružné a“
„Jsem si jistej, že Asta by tě ještě chtěl,“ odvětil. Nejprve jsem si myslela, že si dělá legraci, ale když jsem na něj pohlédla, viděla jsem v jeho očích vztek.
Vyfoukla jsem mu dým přímo do obličeje, protože jsem věděla, že nesnáší, když ho zaštípe v očích. Nic na to neřekl, jen sebou trochu cukl. „Máš pravdu. Odjedu sama. Chci od tebe pokoj.“
„Fajn,“ pokrčil rameny, típl cigaretu a vešel dovnitř. Nezapomněl za sebou pořádně prásknout dveře.
„Zničíš nám panty!“ zavolala jsem za ním, i když mě nejspíš neslyšel. Pak jsem se rozbrečela. Nechtěla jsem se s ním hádat.