9. Jak špatně ti tam uvnitř je?
Následujícího rána jsme už znovu byli na cestě. Bylo to tak jiné než naše první cesta za šamany. Tehdy jsem ani nedoufala, že by to mohlo skončit takto. Přinejlepším jsem doufala, že spolu všichni budeme vycházet, ale teď jsme byli spolu a ten vztah vážně fungoval. Proto se mi momentálně chvílemi zasteklo po Jyrkim, po tom, jaké by to teď po tom všem mohlo být, kdyby tady jel s námi. Ale Tuivo svým chováním ten stesk neskutečně zmírňoval.
Nešlo o žádná velká gesta a za to jsem byla ráda, protože Tuivova velká gesta většinou způsobila nějakou katastrofu. Šlo o něco, co si možná ani neuvědomoval. Letmé doteky, když jsme byli na dosah. Úsměvy mým směrem, kdykoli zachytil můj pohled. Laskavý tón, kdykoli se mnou mluvil, dokonce i v momentech, kdy se mnou nesouhlasil.
Sledovala jsem ho, jak nám chystá snídani, a sevřelo se mi srdce dojetím. Vylezla jsem ze stanu a slyšela, jak mě Ylermi následuje. Přešla jsem k Tuivovi a objala ho zezadu. A přesně v ten moment se všechno pokazilo. Škubl sebou a docela bolestivě odtlačil moje ruce. Ylermi nejspíš instinktivně o krok ucouvl. Vyměnili jsme si zmatený pohled. Tuivo nahrbil ramena a působil najednou hrozně zranitelně.
„Kalevo,“ oslovil najednou Ylermi psa, který zrovna našel dlouhý klacek a šťouchal do něj, jako by zkoušel, jestli je živý. „Ty si chceš hrát? Chceš si hrát, jo?“ Přiběhl k feně, vzal jí novou hračku a odhodil ji dost daleko. Kaleva hned vyběhla, ale do hry se připojili i další psy. Přestala jsem je sledovat, až když k nim Tuivo vykročil. Vzala jsem ho za rameno.
„Ylermi odešel za Kalevou, aby nám poskytl soukromí,“ vyslovila jsem svou myšlenku.
Tuivo pokrčil rameny. „Soukromí na co?“
„Co jsem udělala? Nemám… nemám tě objímat zezadu? Nevěděla jsem… dělával to Joki?“
Tuivo se smutně usmál. „Spíš na mě teďka celkově moc nesahej. A nesnaž se trávit čas jenom se mnou.“
„Ne,“ zavrčela jsem. „Tuivo, ty… co vlastně chceš?!“
„Není to…“ Vrhl nervózní pohled ke svému kamarádovi. „Je to kvůli Ylovi. Nechci, aby se cítil zle.“
„Proč by se podle tebe měl cítit zle?“
Tuivo sklopil pohled. „Měl mě vážně rád. A já…“
„Měl. Teď má Pala. Jste kamarádi. Život pokračuje.“ Rozzuřeně jsem potřásla hlavou. „Nemůžeš po tom všem po mě chtít, abych se tě stranila a ještě z naprosto nelogického důvodu.“
„Prosím, Taimi. Nechci, aby to měl takhle na očích.“
„Aha. A to, že jste se rozhodně nekontrolovali s Jyrkim, i když jsi věděl, co k tobě cítím, bylo naprosto v pořádku.“
„No právě. Nechci tu samou chybu udělat znovu.“
Hořce jsem se zasmála. „To rozhodně není to samé. Zeptal ses vůbec Ylermiho, jestli to takto vnímá?“
„On by mi to stejně neřekl.“
„Takže mi budeš ubližovat na základě nějakých svých domněnek?“
„Já jenom nechci… nikomu ublížit. Doufal jsem, že to pochopíš.“
„Ne, to nepochopím, protože je to nesmysl.“ Popadla jsem ho za ramena a zatřásla s ním. Vztekle se po mě ohnal. „Probuď se. Ylermi ví, že jsi ho nemiloval. Teď má Pala. I kdyby ho to na chvilku zamrzelo, nebude se trápit. Já ano. Nebudu se držet zpátky, ne kvůli tomuto.“
Setřásl mé ruce. „Tak se budu držet zpátky já.“
„To nemyslíš vážně,“ špitla jsem.
„Myslím.“
Do hlavy se mi nahrnula krev. „Uvědom si, že zase tak úžasný nejsi. Ylermi tě už dávno nemiluje. A jestli se budeš chovat takto, tak ztratíš všechny. Ani já tě nebudu milovat, když neuvidím důvod.“
Čekala jsem cokoli, ale ne, že zavrávorá a chytí se za břicho. „Tuivo!“ vykřikla jsem. Ylermi se k nám otočil, a když viděl, jak Tuivo klesá na kolena, rozběhl se k nám se smečkou za zády. Yski se pokusil Tuivovi olíznout tvář, ale on ho odstrčil. Předklonil se ještě víc a začal zvracet.
„Tuivo!“ oslovila jsem ho zděšeně. Položila jsem mu ruku na záda a konejšivě ho hladila, ale nezdálo se, že by to vůbec vnímal. Reima smutně zakňučela.
„Co mu je?“ zeptal se mě Ylermi se strachem v očích.
„Já nevím,“ potřásla jsem hlavou. „Hádali jsme se a pak…“
Tuivo zvedl hlavu a zřejmě nám chtěl něco říct, ale ven vyšly místo slov rozmělněné kousky včerejší večeře.
„Tuivo,“ oslovil ho Ylermi nezvykle jemně a pohladil ho po vlasech, nejspíš aby ho uklidnil. „Jsme tady s tebou, dobře?“ Jestli ho oslovený vnímal, nedal to najevo. Jen zalapal po dechu a začal znovu zvracet. Vtom mě napadl důvod.
„Tuivo, nechystám se s tebou rozejít. Byla jsem jen naštvaná.“ Pohlédla jsem na Ylermiho. „Nechce dávat najevo, že jsme spolu, aby ses necítil zle.“
Ylermi chvíli přemýšlel a pak se začal smát. „Ty vole. Kámo, to… je to dávno pryč, jasný? Vím, že jsem ti řekl, že jsem tě měl fakt rád, ale i kdyby… prosím tě, já vím, že jste spolu ještě před Stossou spali.“
Tuivo konečně dokázal promluvit „Oblékl jsem se, než jsi mě přišel probudit na hlídku.“
„Sex nadělá docela dost bordelu,“ pokrčil Ylermi rameny a ušklíbl se. „Je mi to jedno. Teď, když mám Pala, tak vím, že bych se k tobě už nevrátil, ani kdybych měl tu možnost. Bez urážky.“
Tuivo se trhaně nadechl. „Takže… ti to fakt nevadí?“ Z tváře se mu dala vyčíst ohromná úleva.
„Ne, prosím tě,“ odpověděl Ylermi. „Jinak bych na tu cestu s váma nešel. Nemuselo to být zrovna s váma, to víš.“
„Vidíš? Bylo to neoprávněné,“ řekla jsem Tuivovi.
Dosedl na sníh a po tváři mu steklo několik slz. Snažil se je skrýt, ale všichni jsme o nich věděli. Orvo mu položil hlavu do klína, což mu alespoň na moment vykouzlilo úsměv na rtech. Ten však rychle zmizel. „Já se prostě jenom snažím nikomu neublížit.“
„Máš kolem sebe lidi, kterých se můžeš na rovinu zeptat, co chtěj. Tak toho využij,“ odpověděl mu Ylermi. Rázně jsem přikývla. „Ale teď to podstatný. Tys zvracel, protože jste se pohádali?“
Tuivo pokrčil rameny. „Asi… asi mi nesedlo nějaký jídlo.“
„Vaříš ty,“ připomněla jsem mu.
„Já vím, ale i tak mi nemuselo…“
„Tuivo,“ přerušila jsem ho. „Jak moc špatně ti tam uvnitř je? Myslím… vím, že si spoustu věcí vyčítáš a spousta tě trápí, ale víš, zvracet kvůli pár slovům mi nepřipadá v pořádku.“ Ylermi přikývl a nevesele se ušklíbl, ale Tuivo upíral pohled jen na mě.
Zoufale zavrtěl hlavou. „Vůbec mě nenapadlo, že ti zase ubližuju. Chtěl jsem jenom… chtěl jsem udělat všechno správně.“
Pohladila jsem ho po zádech. „To nic. Vysvětlilo se to. Pojď ke mně.“ Zaváhal, ale nakonec se skryl v mé náruči. Pohlédla jsem na Ylermiho. V očích měl vepsanou starost o svého kamaráda. Ani v nejmenším jsem se mu nedivila.
„Jídlo. Ta zeleninová kaše už bude hotová. Snad se nepřipálila,“ zamumlal najednou Tuivo, otřel si ústa a vyskočil. Vrátil se k vaření, jako by se nic nestalo. Viděla jsem, jak se Ylermi zarazil, nad něčím zaváhal a pak k Tuivovi přistoupil.
„Víš,“ začal, zatímco můj přítel rozděloval kaši do misek. „Pošli mě klidně do prdele, ale až budete na dlouho v Pieni, nechceš… nechceš si najít psychologa?“ Sklopila jsem zrak, protože jsem věděla, že Tuivo zareaguje podrážděně.
„Zvládám to,“ zamumlal.
„Já jenom, že… zažils toho hodně. Lidi okolo se ti snaží pomoct, ale občas…“
„Řekni mi, jak by nějaký psycholog mohl rozumět tomu, že jsem z kmene?“ ušklíbl se Tuivo. Překvapovalo mě, že o tom diskutuje.
„V Aletasu těžko. Ale v Pieni?“ podotkl Ylermi. „Každej druhej tam má něco s horskými kmeny.“
Tuivo zaváhal. Vážně ohledně tohoto zaváhal. „Jyrki to zvládl sám. Měl bych taky.“
Zavrtěla jsem hlavou ještě dříve, než dokončil poslední větu. „Jyrki měl možnost to všechno napravit.“
„To já taky. Mluvil jsem s Jokim. Usmířil se s rodiči. Tak proč…“
„Protože Jyrki to všechno rozebral s tebou. Copak to nechápeš? Ty jsi mu pomohl, ale on to nemohl udělat na oplátku, když jsi mu nic neřekl.“
„Ale pak jsem vám to řekl.“
„Oznámil jsi nám to. Ale nikdy sis nenechal pomoct. A ty tu pomoc potřebuješ, Tuivo. V Pieni najdeme psychologa, ať se ti to líbí nebo ne.“
Otevřel ústa, aby něco namítl, ale nakonec sklopil pohled. „Pardon.“
„Za co se omlouváš?“ podivila jsem se.
„Za co asi?“ ušklíbl se. „Chtěl jsem tě odstrčit. Zase.“
Usmála jsem se. „Ale nakonec jsi pochopil, že potřebuješ pomoct. To je hlavní.“ Tuivo ke mně natáhl ruku. Chytila jsem ji a on mě k sobě přitáhl. Opřela jsem se o jeho rameno, ale nedalo mi to a pohlédla jsem na Ylermiho. Sledoval nás a šklebil se, ale způsobem, jakým se šklebí lidé na své přátelé, když se sebe hodně dotýkají. Rozhodně se tím netrápil. Přitulila jsem se k Tuivovi ještě blíže a neodtáhla se, dokud nebyl čas odjet.