12. Vím, že to nedává smysl
„Stejně si myslím, že bys od Joniho teď neměla odcházet. Víš, že má po tý vánici strach být sám. Potřebuje tě,“ řekl mi Jyrki.
Odfrkla jsem si. Většinou jsem na jeho rady dala, ale teďka vůbec nerozuměl situaci. „Už jsem ti to vyprávěla. Řekl mi, že s ním jsem jenom proto, že se nudím, a že se chovám jako Tyyne. A že nevím, co chci. Mám ho plný zuby.“
„A neříkala jsi, že v něčem měl asi pravdu?“ zeptal se mě a pohledem zkontroloval Pasiho, který šel pár kroků před náma a předstíral, že nás neposlouchá.
„To jo, ale… prostě potřebuju přemýšlet, jasný?“
Jyrki několikrát přikývl. „Kdykoli o tom můžeme mluvit, jo?“
„Díky,“ usmála jsem se na něj. Chtěl něco odpovědět, ale muž před námi si odkašlal. Zastavil se u dveří půjčovny skútrů.
„Je zbytečný, aby měl každej svůj, ale zase se nevyplatí půjčovat čtyřmístnej. Vezmeme dva.“
„Já stejně neřídím,“ prohodil Jyrki. Oba jsme na něj překvapeně pohlédli. Pasi nakonec pokrčil rameny a vešel dovnitř. Následovali jsme ho.
„Zadrž, v čem je řízení skútru těžší než vedení spřežení, Jyrki? Skútry nemůžou mít špatnou náladu nebo tak něco.“ Asi jsem mluvila hodně nahlas, protože prodavač, který zatím mluvil jen s Pasim, na nás pohlédl. Ústa se mu roztáhla do úsměvu. Vyšel zpoza pultu.
„Jyrki Järvinen,“ vydechl. Oslovený se nejistě usmál. Lidé ho pořád poznávali, i když se závoděním přestal. „Teda… vím, že už nezávodíš, ale hodně jsme ti i s mojí dcerou fandili. Byl bys ochotný mi ještě dát autogram?“
Jyrki pokrčil rameny. „Jasně.“ Prodavač se vrátil za pult a vzal čistý kotouč účtenek a propisku. Nejistě se na Jyrkiho usmál.
„Nic lepšího po ruce nemám.“
„To je v pohodě. Už jsem se podepisoval i na jízdenky a tak. A jeden chlápek chtěl podpis na čelo. Teda on ho chtěl nejprv na zadek, ale… no, hádám, že by ho to docela překvapilo, až by se ráno probral z opilosti.“ Všichni jsme se smáli. Prodavač ale přestal jako první a zkoumavě si Jyrkiho prohlížel.
„Píšou o tobě, že nedáváš autogramy. Že se s tebou prakticky nedá mluvit. Že jsi úplně mimo. Ale vůbec tak nepůsobíš. Je pravda, že v televizi jsi tak působil, ale… jseš normální, fajn kluk.“
„Závodění mě nenaplňovalo,“ odpověděl jednoduše. Rychle jsem pohlédla na Pasiho, jestli nezdržujeme, ale zdálo se, že naslouchá a zajímá ho to.
Prodavač mávl rukou mým směrem, ale pořád mluvil k Jyrkimu. Většinou k němu lidé chovali respekt, když byl něco jako místní celebrita, ale ten prodavač si s ním úplně normálně povídal a popravdě jsem se divila, proč mu Jyrki na všechno odpovídá. „Ale má pravdu. Skútry jsou taky náladový, ale… no, psa jen tak neopravíš.“
„Nemám řidičák,“ hlesl Jyrki a v očích se mu mihla nejistota.
„Chápu, že jet psím spřežením má svý kouzlo, ale nebylo by občas praktičtější umět řídit?“ zeptal se ho.
„Bylo,“ odpověděl Jyrki a založil si ruce na prsa. V ten moment mi neskutečně připomínal Tuiva, když jsme se ho kdysi vyptávali na jeho minulost. Prodavač zřejmě taky poznal, že řekl něco, co neměl.
„Takže dva dvojmístný skútry a vrátíme je v Hetce,“ prohlásil Pasi do nastalého ticha a vytáhl peněženku. Nabízela jsem mu, že si tu cestu zaplatím sama, ale on mi odpověděl, že mladí lidi jako já by si měli šetřit. Nechápala jsem, jak někdo tak hodný vůbec dokázal unést člověka a lehko se na to, co udělal, ve stínu toho, jak se choval, zapomínalo. Už jsem víc chápala, proč to Jyrki dokázal prostě přejít. Po zaplacení jsme dostali klíče a pokyny, kde skútry najdeme, a mezitím, co jsme na jeden z nich do úložných prostor i místo čtvrtého cestujícího nakládali zásoby a vybavení, nedalo mi to.
„Hele, Jyrki, odpovídat nemusíš, ale…“
„Je to Ellin táta,“ přerušil mě. Zamračila jsem se, ale pak mi došlo, že mi tím objasňuje, že se tak trochu znají, i když zprostředkovaně, přes psovodku. Prodavačova nenucenost ale nebyla to, co mě zajímalo.
„Ne, to ne. Proč neřídíš?“
Pokrčil rameny. „Tuivo řídí.“
Uchechtla jsem se. „Nechceš mi tvrdit, že přemýšlíš takhle. Že jste dvě neoddělitelný půlky jednoho celku.“
„Spíš tři třetiny,“ ušklíbl se. Střelila jsem pohledem po Pasim, ale o jejich vztahu buďto věděl, nebo mu to bylo jedno. Jen se nad tím pousmál.
„To nebyla pointa. Proč neřídíš?“
„Protože nechci,“ odpověděl a něco v jeho tváři mi připomnělo ten den, kdy jsme spolu poprvý vyrazili na projížďku. Začínal se odtahovat. Zrovna, když jsem se rozhodla to nechat být, promluvil. „Protože Otssi zmagořil proto, že se praštil do hlavy. Při bouračce.“ Upřel pohled do země.
„Řídil?“
„Ne,“ hlesl Jyrki.
„V tom případě to nedává smysl, ne? Jako řidič bys měl víc kontroly.“
Jyrki sebou trhl. „Vím, že to nedává smysl.“
Potřásla jsem hlavou. „Myslela jsem, že jsi už v pohodě. To, jak si mluvil s tím prodavačem, to bys před rokem vůbec nedokázal.“ Jyrki jen pokrčil rameny a předstíral, že musí zkontrolovat, jestli jsou zásoby dobře připevněné.
„Tohle nikdy nezmizí,“ ozvalo se za mnou. Otočila jsem se k Pasimu. Až teď mi došlo, že jsme spolu prakticky ještě nemluvili. „Učí se s tím žít, to je celý.“
„Neříkejte mi, jak rozumět mýmu nejlepšímu kamarádovi,“ zavrčela jsem. To, že byl k nám tak vstřícný, byla jedna věc, ale rozhodně neznal Jyrkiho lépe než já. Podíval se na mě se zvláštním zájmem, který mě kdovíproč znepokojoval. Pak se rozešel ke skútru. Naštěstí si vybral ten, na kterém byly zásoby, tak jsem kývla na Jyrkiho, aby si sedl za mě. Nechala jsem Pasiho jet prvního, a pak se rozjela i já. Jyrki se mě chytil pevněji, než asi bylo nutný.
„Pojedu opatrně,“ slíbila jsem mu. Trochu uvolnil sevření.
Věděla jsem, že jet tak dlouho nebude příjemný, ale nečekala jsem, že mě bude všechno bolet už po pár hodinách. Nevím, jestli jsem byla ráda, když jsme zastavili na benzínce, protože Pasi vyhlásil pauzu a koupil si kafe. Kávou jsem sice nikdy nepohrdla, ale věděla jsem, že až se bolest rozloží, bude ještě horší. Naštěstí měl Jyrki podle jeho útrpného výrazu stejný problém. Pasimu jsem neviděla do tváře, protože se zapovídal s prodavačkou ohledně nějaké nemrznoucí směsi. S Jyrkim jsme toho využili a sedli si do tepla, k jednomu z mála stolů tady a jedinému neobsazenému. Zaúpěla jsem ale, když jsem si všimla, že se nachází přímo u regálů s cigaretama.
„Ach jo. Teď bych si zapálila,“ postěžovala jsem si.
„Koukej někam jinam,“ pousmál se.
Upřela jsem pohled na bílou zeď, ale pak jsem si začala připadat hloupě a přesměrovala pohled na něj. Usmál se na mě a v ten moment se ve mně něco zachvělo. Nechápala jsem, jak mi jeho jediný úsměv mohl tak pomoct. Chuť na cigaretu nepřešla, to ani náhodou, ale když jsem se soustředila na něj, nechtěla jsem si doopravdy zapálit. Nakonec uhnul pohledem a nervózně se zasmál. Přestože jsem věděla, že si to nepřeje, vzala jsem ho za ruku.
„Hej. Díky,“ řekla jsem mu.
Podíval se na naše ruce a tu svou pomalu odtáhl. Nechala jsem ho. „Za co?“
Pokrčila jsem rameny. „Že jsme tady. Že jsem mohla díky tobě takhle vypadnout. Že mě nesoudíš za ty cigarety. Že… že prostě můžu trávit čas s tebou.“
Zarazil se a potřásl hlavou. „Moc se na mě neupni, Auri. Víš, co se stane, až dojedeme do Hetky.“
„Ty si fakt myslíš, že tě jenom tak nechám odejít ze svýho života?“ zavrčela jsem a znovu ho popadla za ruku, kterou mezitím položil na stůl. Pevně jsem ji sevřela a tentokrát jsem mu nedovolila vyklouznout. Nedodržoval hranice, tak proč by měl se mnou? „Zatraceně, Jyrki. Seš úžasnej. Kdybych to věděla už tehdy, sbalila bych tě dávno před Tuivem.“ Protočil nade mnou oči a lehce se usmál. Nebyl to tak úplně vtip, kdyby mě k sobě už tehdy pustil, zřejmě bych to zkusila, ale neřekla jsem to, abych ho neznepokojila. „Hetkou naše kamarádství neskončí, o to se postarám.“
Jyrki se mi najednou prudce vytrhl. Zapomněla jsem, jakou má sílu. Chtěla jsem prohodit nějaký vtípek o tom, že od něj člověk tohle nečeká, když pořád na rozdíl od jiných kluků nestaví svoje svaly na odiv, ale když si k nám přisedl Pasi už to nešlo. Položil na stůl kávu i nemrznoucí směs.
„Co z toho plánuješ pít?“ usmál se na něj můj kamarád.
Muž předstíral, že se zamýšlí, a nakonec ukázal na láhev. „Mít nemrznoucí krev se může na severu hodit,“ odpověděl a zacukaly mu koutky. Jyrki se usmál a najednou vypadal mnohem uvolněněji. Možná nechtěl mluvit o budoucnosti.