Fénix ztracena: Město schodů (2. díl)
Příspěvky
3. Bojí se
3. 7. 2024
Usmála jsem se. „Jsme spolu už rok každou vteřinu. Já jsem alespoň před jarem žila chvíli v kmeni, ale vy dva jste se od sebe nehnuli ani na krok. Chce být chvíli bez nás, chce být s Auri a chce klid od všeho toho dobrodružství. Myslím, že chce být jen na moment obyčejný muž, zvláště když ovládá tu kletbu a neustále to po něm někdo vyžaduje. Navíc to chce vyřešit s policí jednou provždy. Nepřipadá mi to tak nepochopitelné.“
Překvapeně na mě hleděl. „To dává smysl. Takže myslíš, že… že to neznamená začátek konce?“
„Konce čeho?“
„Našeho vztahu,“ uhnul pohledem.
Víceméně instinktivně jsem ho objala. „Jyrki tě miluje. Neumím si představit, že by ho cokoli na světě přimělo přestat. Ta úcta, kterou k tobě chová, nikdy nezmizela. Jen se skryla pod další vrstvy vašeho vztahu.“
Opřel si hlavu o mé rameno. Nedokázala jsem potlačit chvění v břiše, i když Tuivo rozhodně neměl v plánu ten dotek někam rozvíjet. „Děkuju, Taimi. Měla bys jít spát.“
„Ještě chvíli,“ hlesla jsem, i když jsem věděla, že toho budu později litovat. Přisunula jsem se k němu blíže, zavřela a usmála se. Odtáhl se, ale jen aby mě objal kolem ramen. Za víčky jsem vnímala hřejivé světlo plamenů. Poslední myšlenka patřila tomu, že bych měla jít do stanu, ale pak se svět rozplynul a zůstalo jen teplo.
2. Je to Tuivo
2. 7. 2024
„Já jenom… ty to taky chceš? Myslím tu rodinu. Nebo už spolu nechodíte všichni tři nebo… jak to teď máte?“
Zasmál se. „Chodíme. A...“ Zvážněl. „Nikdy jsem si nemyslel, že bych to chtěl. Ale… ale s nima mi to přijde tak přirozené, celá ta představa rodiny. Vím, že možná budeme příšerní rodiče, ale uděláme cokoli, aby ne.“
„A Tuivo je v pohodě s tím, že nebude jeho biologický dítě? Nevím, jak na tomhle lpí.“
„Tuivo?“ naklonil hlavu na bok. „Spíš já. Podívej, kdyby na to došlo, líbilo by se mi se s Taimi milovat. Ale nemyslím si, že se to stane v nejbližší době. Mezi náma to spíš vždycky bylo o tom, že nechceme řešit hranice toho, co je ještě kamarádství a co ne. Není to jako s Tuivem, ani z jedné strany.“
„Fajn, ale nepřehlížíš něco podstatnýho? Třeba Tuivovu neschopnost vůbec s ní něco mít? Nebo s tebou? Nebo se něco stalo?“
Pousmál se. „On to zvládne. Je na dobrý cestě. Víš, vyzní to divně, ale přál bych si, aby to první udělal s Taimi. Bez ohledu na to, jestli to povede k dítěti nebo ne.“
„Ale proč? Vždyť… ty to nevidíš? To ty ho úplně šíleně přitahuješ a kouká na tebe tak oddaně. Jyrki, nikdy jsem ho takhle neviděla, fakt s nikým.“
„Měla by to být Taimi,“ trval na svém. „Zaslouží si to. Nechci, aby byla ve všem až za mnou, protože Tuivo ji takhle nevnímá, i když to tak asi působí.“
„Takže by měla být první kvůli ní, ne kvůli Tuivovi?“
„A taky kvůli tomu, že jsem kluk.“ Najednou se mu rozšířily oči. „Doprdele. Vy to vlastně ještě nevíte.“
1. Já se ho alespoň zeptám
1. 7. 2024
„Já jen… musím ti něco říct. Asi by bylo lepší, kdyby to udělal Tuivo, jenže on se k tomu zatím nemá.“ Neměla jsem ve zvyku chodit okolo horké kaše. „Museli jsme říct policii, že Pasi unesl Jyrkiho. Nevíme, jaké to bude mít následky.“ Mlčel, tak jsem mu vysvětlila, jak probíhal náš výslech na policii a proč Jyrki a Tuivo museli prozradit, co Pasi udělal. Zakončila jsem to slovy: „Vím, že toto si nezasloužil.“
„No… jediný, co mě uklidňuje, je, že v majáku už nejspíš nebude. A kdo ví, jestli v Hetce. Přeju policii hodně štěstí s jeho hledáním.“
Pousmála jsem se. „Zlobíš se? Kdo ví, co by s nimi udělali. Víš, z hlediska zákona Pasi Jyrkiho opravdu unesl.“
Zamumlal si pár nadávek, ale pak prudce vydechl a pohlédl na mě. „Ne. Nezlobím. I kdyby ho Jyrki udal normálně, má na to právo. Díky, že jsi mi to řekla.“
„Mrzí mě to. Že se nestarali, co se stalo tobě.“
Pokrčil rameny. „Předpokládají, že vy jste zažili něco zajímavějšího.“
„Ale stejně. Prostor měli všichni.“
„Joni a Auri jsou někdy takoví. Dost se to zlepšilo. Promiň. Nechci na ně házet špínu.“
„Neházíš. Já na ně nemám vytvořený názor. Jsem ráda, že pomohli Tuivovi a Jyrkimu, ale nelíbí se mi, jak bezohledně se někdy chovají.“
Trpce se usmál. „Bývalo to i horší.“
17. Bylo snad možné, aby všechno nakonec dopadlo dobře?
17. 6. 2024
„Co se děje, Taimi?“ zeptala se tak laskavě, že mě v očích zaštípaly slzy. Hned jsem je zahnala.
„Já nevím. Připadám si hrozně osaměle.“
„Proto jste sem šli?“
Kývla jsem. „Ale nefunguje to. Došlo mi, že jediný člověk, kterého jsem chtěla vidět, jsi ty.“
Laura se znovu usmála. „A povedlo se ti to.“
„Ano. Jenže zase odejdeme a všechno bude stejné.“
„Kluci ti nevěnují dost pozornosti?“
„Věnují. Ale… mají kolem sebe takovou spoustu lidí. Zejména Tuivo, ale poslední dobou i Jyrki. Mám strach…“ Najednou jsem se zarazila. „Promiň. Nechtěla jsem si stěžovat.“
„Ne, pokračuj. Zajímá mě to.“
„Mám strach, že jim zkrátka jednou nebudu stačit. Že mě opustí.“
„Je přirozené, že kolem sebe chtějí i jiné lidi. To neznamená, že jim nejsi dost dobrá, Taimi. Milují tě.“
„Já vím. Ale já nikoho jiného nemám a… občas je mi to hrozně líto.“
„Máš mě. To, co jsem ti říkala, stále platí. Můžeme se vídat. Bez toho, aby to ovlivnilo Rista.“