1. Já se ho alespoň zeptám
Když jsme se všichni pohodlně usadili na gauči, Auri tleskla. „Tak, kdo chce začít?“ Když jsme na sebe všichni rozpačitě pohlédli, protočila oči. „Fajn, všichni moc dobře víme, že jsme to my, kdo má nejmíň co vyprávět. Prostě… žijeme v Aletasu, kuchám ryby, Joni si ničí záda ve skladu a to je tak všechno.“
„To není pravda,“ pousmál se její přítel. „Ne ty záda, to je fakt, ale to, že nemáme co vyprávět.“
„Myslíš, že po tom všem, co asi zažili, to pro ně bude hrát nějakou roli? Jsme nudní, Joni, smiř se s tím.“
Joni se usmál na svého kamaráda. „Snažíme se přestat kouřit. Vlastně jsi nás k tomu asi tak trochu inspiroval, takže díky, Tuivo.“ Pevně jsem oslovenému stiskla dlaň. Nikdy se mi nelíbilo, že s tím kouřením pod vlivem svých kamarádů vůbec začal, ale zároveň jsem vždycky věděla, že do toho nikdy úplně nespadl. Možná to bylo tím, že vnímal cigaretu jako něco, co užívá jen ve společnosti.
„To je skvělý,“ vytrhl mě Tuivův hlas z přemýšlení. Znělo to upřímně.
„Vůbec to nezní nudně,“ prohodil Jyrki, který vedle Tuiva seděl z druhé strany a naklonil se, aby viděl na Auri. „Hádám, že to není o nic lehčí než… nezmrznout a nenechat nic zmrznout.“
„A zachránit svět,“ zašklebil se na něj Tuivo.
„Já jsem ale…“
„Hou, zpomal,“ přerušila Jyrkiho Auri. „Tys zachránil svět a nezačneš tím?“
„Já jsem ho… nezachránil jsem svět,“ protočil oči. Auri věnovala Tuivovi pohled, který jsem pochopila i já. Pořád je tak hrozně skromný, říkal. Tuivo dal najevo, že si toho výrazu všiml, mírným úsměvem. „Chtěli jsme jen vyhnat armádu z jejich kmene,“ kývl ke mně. „Nevěděl jsem, že se to takhle rozšíří a vlastně to zastaví celý postup.“
„Takže ta ledová bohyně…“
„To byla Taimi,“ přerušil ji.
„Ano, ale jeho magie. Já už v sobě tu ledovou kletbu nemám.“
„A ty střely z nebe…“
„Taky on. Nic neříkej, Jyrki, je jedno, že jsi to ani nezamýšlel,“ odpověděl Tuivo a objal Jyrkiho kolem ramen. Mimoděk jsem mu stiskla ruku pevněji. Když si toho všiml, přejel mi palcem po kloubech prstů, aby mě ujistil, že jsem stejně důležitá jako Jyrki. Poslední dobou podobná gesta dělal často a stále mě to překvapovalo, ale v dobrém slova smyslu.
„Hustý,“ vydechla Auri. „Došlo mi, že to má něco společnýho s tou kletbou, možná že jste v tom hráli roli, ale… dobře, vlastně mě to nepřekvapuje,“ pousmála se. „Gratuluju.“
„Ale?“ rozpoznal v ní Tuivo protichůdné emoce.
„Bojím se o vás.“
„Ne. Tohle je snad poslední věc, co jsme udělali. Chceme se usadit.“ Tuivo na to šel zhurta. „Akorát ne tady. Dohodli jsme se, že nám je Pieni bližší. Promiň.“
Protočila oči. „Je mi to jasný, neboj.“ Chápala jsem, proč je podrážděná. I Ylermi, poslední člen naší skupinky a jediný, na koho nezbylo místo na gauči, tak seděl v křesle bokem k Jonimu, se tam pomalu stěhoval. Vlastně byl v Aletasu především pro nějaký svůj majetek. Teď už ho mohla Leena vzít nazpět spřežením.
Dohadovala jsem se s Tuivem, že bychom mu měli říct o tom, že možná uvězní jeho otce, a nebylo jisté, jestli to udělají tady, kde se ten případ řešil, nebo v Hetce, kde bydlel, ale Tuivo mě prosil, abych to nedělala, aby to nedělal ani Jyrki. Samozřejmě jsem chápala, že se bojí reakce svého kamaráda, ale odkládáním ničemu nepomůže. Navíc trval na tom, že to Ylermimu řekne on sám, což byl nesmysl, nemusel to být zrovna on, ale Tuivo o tom, že bych mu to pověděla já nebo Jyrki, nechtěl ani slyšet. Rozhodla jsem se, že pokud s tím Tuivo nepřijde hned po tomhle rozhovoru, řeknu to Ylermimu bez ohledu na to, co si myslí.
„Když jsme u toho,“ pronesla Auri a natočila se směrem k Ylermimu. „Jseš si fakt jistej? Chápu, že Palo působí fajn, ale…“
„Ne, Auri,“ přerušil ji. „To už není jenom o tom, že je fajn. Pochybuju, že někdy najdu někoho jinýho, ke komu bych cítil tohle. A opětovaně.“ Jestli ta poslední věta byla narážka na to, co kdysi cítil k Tuivovi, ani on, ni Auri, nedali najevo, že by si toho všimli. „Mám tam už práci.“
„Jo? A co budeš dělat?“ zeptal se Joni a Auri do něj dloubla prstem za to, že ji předběhl.
„V jedný továrně. Pásová výroba nějakých součástek do aut či co, nic moc, ale je to jediná práce, co jsem tam našel,“ zamumlal rychle.
„Náhodou, to není tak zlý,“ odvětil Tuivo. „Budeš mít čistou hlavu, prostě si jenom odděláš svých osm ubíjejících hodin a půjdeš domů.“
Ylermi kývl. „Bude to stejně jenom dočasný.“
„Fajn, když jsme si řekli všichni všechno, co si pustit nějaký film nebo něco?“
Viděla jsem, jak to Tuivovi došlo. „Auri. Ty ses ho ale vůbec nezeptala, co zažil, kurva. Víš, setkání s rodiči je taky docela výživný.“
„Vždyť je chtěl jenom vidět, ne? Nevyšlo to nebo…“
„Hlasuju pro Bláznivou rodinku,“ odpověděl Ylermi. Joni se k němu otočil. Neviděla jsem mu do tváře, ale v té Ylermiho byla pod maskou lhostejnosti ukrytá hluboká bolest. Těžko říct, jestli ho spíše bolelo, jak Auri obešla to nejdůležitější, nebo myšlenky na Neu. Možná oboje.
„Setkal se s nima,“ začal Tuivo. Netušila jsem, jestli byl nejlepší nápad, aby o to začal on, ale Ylermi se trochu uvolnil. „A je to důležitý, Auri. Když nevíš, kdo jsi, tohle trochu pomůže. Kromě toho,“ řekl a pohlédl na Jyrkiho. „Jeho otec je dobrý člověk.“
„A matka?“ zeptala se o poznání opatrněji než předtím.
„Mrtvá,“ odpověděl Ylermi a sklonil hlavu. Čekala jsem, jestli jim řekne, že ji viděl zemřít, ale mlčel. Necítil se komfortně. Auri i Joni se snažili, ale napadlo mě, že s Palem mu bude přece jen lépe.
„No, a co vlastně plánuješ s tátou dál?“ zeptal se Tuivo váhavě. Nevím, co chtěl slyšet, když mu bude muset říct, co se s Pasim nejspíš stane, ale možná chtěl jen vědět, na čem je.
„Ještě nevím. Určitě ho zase navštívím, ale chci ještě předtím udělat ještě jednu věc.“
„Jakou?“ zajímal se Tuivo. Ylermi se nejistě rozhlédl po svých přátelích.
„To je fuk. Pojďme na ten film.“ Čekala jsem, že ho Tuivo bude přesvědčovat, aby odpověděl, ale nejspíš si to s ním nechtěl rozházet, než mu řekne o Pasim. Pustili nějakou komedii. Tuivo, Auri a Joni ji plně sledovali. U Jyrkiho mě nepřekvapilo, že ho to nezaujalo, ale alespoň se smál vtipům, které k tomu sledující trojice měla, a připadalo mi, že je mu dobře prostě proto, že je při nich. Pohled mi ale utkvěl na Ylermim. Nebavil se, ani trochu. Seděl tam se sklopenou hlavou a mnul si prsty. Tiše jsem se zvedla. Jyrki se na mě povzbudivě usmál, ale Tuivo se zamračil.
„Nechej mě to udělat, řekla jsem mu. „Prosím.“ Nelíbilo se mu to, ale nechal mě. Auri i Joni mi věnovali udivený pohled, když jsem kolem nich prošla, ale nechali mě Ylermiho vyzvat, aby se se mnou vzdálil do kuchyně. Když jsme se ocitli sami, zavřela jsem za námi dveře.
„Taimi?“ vyzval mě ke slovům. Netušila jsem, jak začít, ale tvářil se přívětivě.
„Já jen… musím ti něco říct. Asi by bylo lepší, kdyby to udělal Tuivo, jenže on se k tomu zatím nemá.“ Neměla jsem ve zvyku chodit okolo horké kaše. „Museli jsme říct policii, že Pasi unesl Jyrkiho. Nevíme, jaké to bude mít následky.“ Mlčel, tak jsem mu vysvětlila, jak probíhal náš výslech na policii a proč Jyrki a Tuivo museli prozradit, co Pasi udělal. Zakončila jsem to slovy: „Vím, že toto si nezasloužil.“
„No… jediný, co mě uklidňuje, je, že v majáku už nejspíš nebude. A kdo ví, jestli v Hetce. Přeju policii hodně štěstí s jeho hledáním.“
Pousmála jsem se. „Zlobíš se? Kdo ví, co by s nimi udělali. Víš, z hlediska zákona Pasi Jyrkiho opravdu unesl.“
Zamumlal si pár nadávek, ale pak prudce vydechl a pohlédl na mě. „Ne. Nezlobím. I kdyby ho Jyrki udal normálně, má na to právo. Díky, že jsi mi to řekla.“
„Mrzí mě to. Že se nestarali, co se stalo tobě.“
Pokrčil rameny. „Předpokládají, že vy jste zažili něco zajímavějšího.“
„Ale stejně. Prostor měli všichni.“
„Joni a Auri jsou někdy takoví. Dost se to zlepšilo. Promiň. Nechci na ně házet špínu.“
„Neházíš. Já na ně nemám vytvořený názor. Jsem ráda, že pomohli Tuivovi a Jyrkimu, ale nelíbí se mi, jak bezohledně se někdy chovají.“
Trpce se usmál. „Bývalo to i horší.“
„Chceš… chceš něco z toho, co má přesně v plánu, říct mně?“
„Proč to pro mě děláš?“ zeptal se.
„Protože tě nechci vidět smutného.“
„Kéž by bylo víc lidí jako ty,“ povzdechl si. Netušila jsem, jak si tu poznámku vyložit, ale on stejně pokračoval. „Chtěl bych najít ještě jednoho člověka, kterej souvisí s mojí minulostí. Ale je to takové těžší, nevím, jestli si mě vůbec bude pamatovat.“
„Kdo to je?“
Pousmál se. „Varma. Cvičil dravý ptáky. Asi pořád žije v Hetce. Ne, abych si vzpomněl, pořád si nejsem jistej, jestli si vůbec chci na svoji minulost vzpomenout, ale potřebuju to asi uzavřít kompletně.“
Nechala jsem si pro sebe, že pokud bude chtít navštívit každého člověka, který s jeho minulostí souvisí, může to trvat donekonečna. Byla to pravda, ale ošklivá. Musel si na to přijít sám. Navíc mě napadla jedna otázka. „Vím, že už jsou hory zase docela bezpečným místem, ale stejně, jak se tam chceš dostat? Pasi teď asi bude mít dost vlastních starostí.“
„Leena mě vezme do Pieni.“
„A pak?“
Pokrčil rameny. „Dál si netroufne. Já nevím. Třeba něco napadne Pala.“ Rychle jsem zvážila možnosti, jak mu pomoct. Niilo i Veri měli po záchraně kmene více práce, nemohli jsme po nich chtít další let. Lauru jsem také nechtěla obtěžovat. Jako nejlepší možnost, jakkoli jsem se to snažila popřít, mi vycházel Jyrki.
„Pomohli bychom ti. Ale Jyrki ještě neví, kde bude muset vypovídat u soudu, a taky jsme Auri a Jonimu slíbili, že tu zůstaneme alespoň pár týdnů.“
Mávl nad tím rukou. „Kdybych jel s váma, tak s tím, jak moc se dostáváte do nebezpečí, by mě sežrala nějaká sněžná příšera. Alespoň tak třikrát.“
„Sněžné příšery jsou povídačky. Nejspíš,“ usmála jsem se. „Jak moc za…Varmou, je to tak? Jak moc za ním spěcháš?“
Zavrtěl hlavou. „Uběhlo tolik let, pár týdnů mě nevytrhne. Ale Jyrki nemá nejmenší důvod mi pomáhat.“
„Já se ho alespoň zeptám,“ slíbila jsem. Ylermi si po tom všem zasloužil, aby pro něj někdo něco nezištně udělal.