3. Bojí se
Se semknutými rty jsem pozorovala Tuiva, který se usadil několik metrů od nás na kožešinu a za nepřítomného drbání Reimy hledí na potemnělý horizont. Jasně mi řekl, že ho mám nechat na pokoji. Stále jsem se nedokázala ubránit myšlenkám na to, jestli by to řekl i Jyrkimu, ale bylo to hloupé. Jejich vztah byl zkrátka z logiky věci jiný než ten náš.
„Co mu je?“ ozvalo se za mnou. Trochu jsem sebou trhla, ne proto, že bych Ylermiho nepoznala, ale proto, že jsem si natolik zvykla, že je s námi v horách Jyrki, že pro mě cokoli jiného bylo zvláštní. Pak mi došlo, že se mě na něco ptal.
„Těžko říct. Bojí se, myslím. Čeho, to nevím. Možná má strach z té polární noci, možná se mu stýská po Jyrkim, a možná něco úplně jiného. Řekl mi, ať za ním nechodím, tak to nedělám.“
Ylermi trochu nerozhodně přešlápl, jako by se za ním chtěl vydat, ale nakonec se usadil vedle mě. „Nemusel tu vůbec jezdit. Jyrki by půjčil smečku i tobě, ne?“ Trochu váhavě jsem kývla. Nejspíš ano. „O co mu jde?“
Pokrčila jsem rameny. „To já nevím.“
„A neděsí tě to? Co když zase udělá něco jako s tím ledovým hotelem? Zaplatí ho nám všem a pak prostě zmizí.“
„Rozhodl se. Stejně s tím nic nenadělám.“ Stejně jsem se však nad jeho otázkou zamyslela. „Možná… možná si chce dokázat, že zvládne tu polární noc. Nebo si chce být jistý, že budeš v pořádku, Ylermi.“ Nad tím se uchechtl. „Ne, vážně. Rád má věci pod kontrolou. Ne že by mi nevěřil, že tě do Hetky přepravím, ale…“
„Taimi,“ přerušil mě. Pohlédla jsem na něj. Chvíli váhal, ale nakonec si jen povzdechl.
„Říkej mi Yle.“
„To ale není to, co jsi mi chtěl říct, viď?“
„Myslím to vážně. Říkej mi Yle.“
„Proč na tom vlastně tak trváš? Ylermi je moc krásné jméno.“ Po tváři mu přejel stín. „Promiň.“
„Nikdy mi nikdo neříkal Ylermi, víš. Pojmenovali mě tak, ale první, kdo mě tak kdy oslovil, byl Tuivo. A to jsem se mu tak ani nepředstavil. Vždycky jsem se představoval jako Yl. Museli mu to prozradit Auri nebo Joni, ale bylo to divný.“
„Přemýšlím, jestli to nesouvisí s tím, že se tak nejmenuješ od narození.“
Pokrčil rameny. „Možná. To jméno mi vždycky přišlo takový cizí. Yl je pro mě spíš přezdívka, ale je mi nejblíž.“
„Nepřemýšlel si nad tím, že by sis nechal říkat Aleksi?“
Odfrkl si. „Ani to jméno ke mně nepatří, když ten kluk už neexistuje. Jedinej, kdo si ho pamatuje, je Pasi.“
„Víš, že si můžeš vybrat jakékoli jméno, viď?“
Zasmál se. „Yl je v pohodě. Nic, co by mi bylo bližší, asi stejně nenajdu. Proč mi vlastně říkáš Ylermi? Yl je kratší.“
Zaváhala jsem. „Žádný člověk si nezaslouží tak málo úcty, abych nevěnovala pár vteřin vyslovení jeho jména.“
Uchechtl se. Napůl jsem čekala, že mi oznámí, že jsem zvláštní, ale on se na mé nakonec vážně zadíval. „Ty mi přece nemusíš prokazovat žádnou úctu. Zrovna ty mě.“
„Jak to myslíš?“
„Podívej se na sebe. Myslím… do svýho nitra. Jsi skoro jako anděl a já jsem jenom… obyčejnej kluk. Říkej mi Yle.“
„Jak to myslíš?“ nechápala jsem.
„Jsi hodná. Laskavá. Moudrá. Tolik se staráš o všechny ostatní. Někdy mám pocit, že si ani nezasloužím s tebou mluvit.“
„Ale to je hloupost,“ namítla jsem. Chtěla jsem mu říct, že jsem jen obyčejná žena a dělám chyby, spoustu chyb, ale kousek od nás se ozvaly kroky. Kdyby chtěl, přišel by neslyšně, ani jeden z nás mu nevěnoval pozornost, ale nesnažil se o to.
„Kazí výhled,“ oznámil nám.
„Kdo?“ podivila jsem se.
Ukázal někam před sebe. Přimhouřila jsem oči, ale viděla jsem jen modrou oblohu. „Letadlo.“ Teď už jsem ji viděla, sotva nepatrnou svítivou tečku.
„No, nemyslel sis, že to přestane ze dne na den, ne snad? Navíc to může být obyčejný let,“ podotkla jsem.
„I tak. Nerad je tu teď vidím.“
„Proč jsi vlastně šel bokem?“ zeptal se Ylermi. Zavřela jsem oči. Teď ho Tuivo pošle tam, kde slunce nesvítí. On ale neudělal ani to. Jen se zvedl a znovu se vzdálil. Ylermi na mě překvapeně pohlédl. „Proč mě prostě neodbyl?“
„Cítí se hodně špatně. To pak přestává komunikovat.“
„Jdi za ním,“ řekl mi.
Zavrtěla jsem hlavou. „Nestojí o to, vážně ne.“ Přesto mi to nedalo. Během jízdy jsme víceméně mlčeli nebo jsem si povídala s Ylermim, ale večer, když šel Tuivo na hlídku, šla jsem s ním.
„Jdi spát, Taimi,“ řekl mi, aniž by se otočil. „Yl není na samostatnou hlídku připravenej, tak je to jenom na nás. A nerad ti to říkám, ale brzo se nevyspíš skoro vůbec.“
„Ta polární noc,“ špitla jsem. „Měli bychom to Ylermiho naučit. Na svoji půlku noci ho vezmu s sebou.“
„Můžeme pro něj ještě zajít teď.“
„To je v pořádku. Budu hlídkovat s ním, nevadí mi to. Oblíbila jsem si ho.“
Pousmál se. „Jestli by ti to nevadilo, dneska by to tak asi bylo lepší.“
„Máš strach? Z té polární noci, z cesty ať do Hetky, z něčeho jiného?“ odvážila jsem se zeptat. „Prosím, odpověz mi. I kdyby to bylo jen nechej mě na pokoji.“
„Ne. Teda… bojím se, ale tak nějak normálně. Přemýšlím nad Jyrkim.“
„Zase se uvidíte.“
„Ne, o to nejde. Nevěřím, že pro něj fakt byla lepší varianta nám půjčit spřežení a nechat nás odejit daleko na sever, než jít třeba místo mě. Hlavně když se bojí tý polární noci víc než já.“
„Viděl tě při ní málem zemřít.“
Mávl rukou. „Jo. Jenom mě překvapuje, že i tak zůstal v Aletasu.“
Usmála jsem se. „Jsme spolu už rok každou vteřinu. Já jsem alespoň před jarem žila chvíli v kmeni, ale vy dva jste se od sebe nehnuli ani na krok. Chce být chvíli bez nás, chce být s Auri a chce klid od všeho toho dobrodružství. Myslím, že chce být jen na moment obyčejný muž, zvláště když ovládá tu kletbu a neustále to po něm někdo vyžaduje. Navíc to chce vyřešit s policí jednou provždy. Nepřipadá mi to tak nepochopitelné.“
Překvapeně na mě hleděl. „To dává smysl. Takže myslíš, že… že to neznamená začátek konce?“
„Konce čeho?“
„Našeho vztahu,“ uhnul pohledem.
Víceméně instinktivně jsem ho objala. „Jyrki tě miluje. Neumím si představit, že by ho cokoli na světě přimělo přestat. Ta úcta, kterou k tobě chová, nikdy nezmizela. Jen se skryla pod další vrstvy vašeho vztahu.“
Opřel si hlavu o mé rameno. Nedokázala jsem potlačit chvění v břiše, i když Tuivo rozhodně neměl v plánu ten dotek někam rozvíjet. „Děkuju, Taimi. Měla bys jít spát.“
„Ještě chvíli,“ hlesla jsem, i když jsem věděla, že toho budu později litovat. Přisunula jsem se k němu blíže, zavřela a usmála se. Odtáhl se, ale jen aby mě objal kolem ramen. Za víčky jsem vnímala hřejivé světlo plamenů. Poslední myšlenka patřila tomu, že bych měla jít do stanu, ale pak se svět rozplynul a zůstalo jen teplo.
Když jsem se probudila, všechno bylo v pořádku. Skrze stěny stanu prosvítalo mdlé ranní světlo a před chladem mě chránila přikrývka. Ležela jsem tady sama, ale to bylo v pořádku. Tuivo a Ylermi drželi hlídku. Vymrštila jsem se do sedu. Tuivo. Tuivo držel hlídku celou noc. A kdy jsem se dostala do stanu? Vylezla jsem ven a do nosu mě udeřila příjemná vůně rybí polévky. Oba vypadali unaveně, ale něčemu se smáli a působili spokojeně.
Když jsem se k nim blížila, oba zmlkli. Usmála jsem se na ně. „Ty mě uneseš?“ zeptala jsem se pak svého přítele. „A to ještě tak, aby mě to nevzbudilo?“
Zamračil se. „Nejsi zrovna jako peříčko.“
„Nemůžu uvěřit, že jste se vy dva nikdy nedostali do situace, kdy bys ji musel nést,“ zasmál se Ylermi.
Zavrtěla jsem hlavou s pohledem stále upřeným na Tuiva. „Proč jsi to udělal? Copak si neuvědomuješ riziko?“
Pousmál se. „Jsem v pohodě. Jenom budeš muset vzít další noc první hlídku ty.“
„Samozřejmě, ale… nepotřebovala jsem se prospat více, víš. Nechtěl jsi snad, aby Ylermi hlídkoval se mnou?“
„Nech to být,“ řekl mi a tím naše debata skončila. Polévka se mi se sevřeným žaludkem jedla těžko, ale když jsem nesla misky k hrnci s vodou, abych je omyla, pousmál se na mě.
„Nevadilo by mi, kdybys s ním měla hlídku ty. Chtěl jsem ji mít já. Povídat si s ním o samotě. Bylo to sobecký, promiň.“
„Chtěl jsi s ním prostě jen trávit čas o samotě?“ ověřila jsem si.
„Promiň, Taimi.“
„Ne, toto… je to v pořádku. Ale příště tím neohrožuj naši cestu. Raději mi řekni, že s ním teď chceš být sám, a já odejdu.“
„Nechtěl jsem tě posílat pryč. Jyrki vždycky tvrdí, že tě odstrkuju.“
Usmála jsem se. Trochu mě jeho slova z nějakého důvodu bolela, ale byla to nesmyslná bolest. Tuivo to myslel dobře. „Jyrki je skvělý, ale nikdy nemůže porozumět tomu všemu, co se mezi námi stalo. Vím, že i když mě pošleš pryč, teď už vždy nadejde čas, abych se mohla zase vrátit k tobě, viď?“
Zamyslel se. „Nevadí ti to, protože teď už seš si jistá, že je to dočasný?“
Přikývla jsem. A on udělal něco, co jsem asi v nejmenším nečekala. Políbil mě. Ne lehce. Vášnivě, dokonce mi olízl rty, navzdory tomu, jaké nebezpečí to v takové zimě znamenalo. Udělal vůbec spontánně někdy něco takového? Než jsem stihla mu to třeba jen oplatit, odtáhl se, ale oči mu zářily. Ty emoce nemohly patřit mně, nebo ano? Políbila jsem ho nazpátek a on mi to začal oplácet. Po chvíli se odtáhl, ale kývl bradou k Ylermimu, který taktně hleděl do země, aby mi naznačil, že přestal jen kvůli němu. Mohl mě po tom všem doopravdy milovat tím romantickým způsobem?