3. Něco se stalo
Tuivo snad už postě znepokojeně pohlédl na ztemnělou oblohu. Posté jsem se na něj usmála a on mi to posté neoplatil. Rázoval po pokoji sem a tam, až nakonec zavrtěl hlavou a pohlédl na mě. Ten strach, který měl vepsaný v očích, mě ničil.
„On není v pohodě, to už by dávno přišel," oznámil mi a zamířil ke dveřím. Vydala jsem se za ním. Uprostřed cesty do kuchyně na mě vděčně kývl. Nejspíš o mou společnost stál. Jeho rodiče seděli u stolu a bylo vidět, že na nás čekají. Myslela jsem, že můj přítel kolem nich zkrátka jen prosviští, ale on se zastavil a několikrát se zhluboka nadechl.
„Musím… musíme do města. Nevím, kdy se vrátím, a jestli to nebude jenom pro věci.“ Jeho rodiče se zatvářili překvapeně. Syksy rty naznačila Jyrkiho jméno a odpovědí jí bylo mé přikývnutí. Pak mě můj přitel popadl za ruku a prakticky jsme vyběhli ven, sotva jsem nám stihla vzít bundy. Běželi jsme k budce pro psy, přestože tam Tuivo už byl, protože jestli Jyrki chtěl, abychom ho našli, bude právě tam. Možná si jen na chvíli někam odskočil. Čekala jsem velké psí přivítání, ale nic takového se nestalo. Nebyla tady ani smečka, ani sám Jyrki. S Tuivem jsme na sebe pohlédli.
„Určitě jel na projížďku,“ navrhla jsem. Tuivo však zavrtěl hlavou.
„To by nám alespoň řekl. Nic si s sebou nevzal.“
„Třeba bude tady v Pieni.“
„Jo,“ kývl, ale netvářil se moc přesvědčeně.
„Tak mu zavolej,“ usmála jsem se na Tuiva. „Možná má mobilní telefon.“
Můj přítel svěsil ramena. „Nevzal si nic, chtěl prostě daleko od Venly. Nechal mobil u mě doma, viděl jsem ho, když jsme odcházeli.“ Skousl si spodní ret. Podívala jsem se na zem, ale sněhu tady bylo příliš málo, než aby se v něm daly rozeznat stopy.
„Nevystopujeme ho, ve městě určitě ne. Z tohohle hlediska by možná bylo lepší, kdyby šel někam do hor,“ prohlásil Tuivo hořce.
„Například na chatu?“ napadl mě další návrh.
„To je možný, ale stejně by mi to…“ Tuivo se náhle zarazil, jemně mě odsunul a přešel na opačný konec boudy. Zmateně jsem ho následovala. Když jsem viděla to, co on, sevřelo se mi hrdlo. Lyžařské brýle. Tuivo ode mě odvrátil tvář. Opatrně jsem mu položila ruku na lopatky. Doteď jsme si neoblékli bundy. Třásl se. Obešla jsem ho a pevně ho objala. Jeho slzy dopadaly na mé rameno, o které se opřel.
„Neplač,“ hlesla jsem. „Zkrátka se jen chtěl schovat před světem.“
„Nejsou jeho, ale hele, jak si je sundával, zůstaly tu jeho vlasy“ zavrčel a potlačil vzlyknutí. „Jestli je koupil, nezapomněl by je tu. Víš, jak se stydí za to, jak vlivem tý kletby vypadá.“
„V tom případě se pro ně vrátí.“ Stále mě držel, takže neviděl můj úsměv, ale to nevadilo. Stejně nebyl zcela upřímný.
„To už by udělal dávno. Taimi, tohleto prostě není jeho styl. Něco se stalo.“
„Dobře,“ musela jsem to vzdát. Začínalo mi docházet, že Tuivo zkrátka ví, zkrátka cítí že Jyrki není v pořádku. „Co navrhuješ?“
Tuivo ztěžka dosedl na jeden z polštářů a druhý si pevně přitiskl k tělu. Přidřepla jsem si k němu a vzala jeho dlaně do svých. Usilovně přemýšlel, takže mi připadalo jako dobrý nápad mlčet. Když mě napadlo, že je možná příliš rozrušený, aby něco vymyslel, a že bych rychle měla s něčím přijít já, promluvil.
„Taimi,“ oslovil mě a natáhl se ke mně, aby mě pohladil po tváři. „Já si nemyslím, že je v Pieni. Vždyť by tu pomalu se smečkou ani neprojel a moc nevím, kam by šel. Půjdeme mimo město. Třeba najdeme jeho stopy.“
Zaváhala jsem. „Jdi.“
Naklonil hlavu na bok. „Ty se mnou nejdeš? Proč?“ Otevřela jsem ústa k odpovědi, ale on pokračoval. „Teď fakt není čas na další ty o mě nestojíš, Tuivo.“
„Tuivo,“ zamračila jsem se. „Chci se přece jenom podívat po Pieni.“
„Nevyznáš se tu.“
„No, to ani Jyrki,“ pousmála jsem se. I Tuivovi se ve tváři mihl úsměv.
„Setkáme se… Doprdele, já vůbec nevím, kolik budu potřebovat času.“ Chtěla jsem navrhnout náhodný počet hodin, ale pak mi něco došlo.
„Kolem Pieni je signál nebo ne?“ zeptala jsem se ho.
„Jasně. Sem tam. Proč?“
„Mohla bych si vzít Jyrkiho telefon,“ navrhla jsem. „A mohli bychom si zavolat, až najdeme Jyrkiho, nebo alespoň nějakou stopu.“
„To je… Ale ty neumíš používat telefon,“ namítl. „Ale jinak je to skvělej nápad.“
„Tak mě to nauč.“ Tuivo zaváhal, ale pak přikývl.
„Tak fajn. Pojď k našim.“ Nemusel mě ani pobízet, zaprvé bych šla i sama, a zadruhé mě stejně popadl za ruku a táhl mě. Hned, jak jsme vtrhli dovnitř, všimla jsem si, že je tu někdo navíc. Co tady dělali? Venla nás následovala. Otssi na ni volal, aby se vrátila, ale ona za námi šla až do Tuivova bývalého pokoje, kde jsme já, on a Jyrki přespávali.
„My už si nemáme co říct,“ řekl jí Tuivo. Mluvil klidně, ale důrazně. Venla ucouvla, ale pak potřásla hlavou a udělala krok dopředu. Pohlédla mu do očí, ale hned sklopila pohled. Dostalo se mi tvrdé lekce, jak těžké je čelit Tuivovu pohledu, když nesouhlasí, takže mi jí bylo v ten moment dost líto. I kdybych však chtěla být na Venlyiné straně, tentokrát to nešlo. Ten Jyrkiho výraz, když spatřil svého nevlastního otce, už nikdy nezapomenu.
„Kde je Jyrki?“ zeptala se žena možná zbytečně ostře.
Tuivo pokrčil rameny. „To bych taky rád věděl. Jdeme ho hledat a vy nás zdržujete.“
„Až ho najdeš, přesvědč ho, ať se ozve,“ promluvila Venla a v Tuivovi rostl hněv. Pevně semkl rty a prsty mu cukaly, jako by chtěl do něčeho praštit. Nebylo divu. „Všechno bude v pořádku, slibuju.“
Tuivo prudce vydechl. „Radši běžte, než vás Otssi seřve, zbije nebo co vlastně.“
Venla se zamračila. „On se změnil. Měl by ses naučit dávat lidem druhou šanci, Tuivo.“ Můj přítel zaťal pěsti a otevřel ústa. Rychle jsem ho popadla za zápěstí.
„Tuivo, ne. Teď není čas na hádky.“
Podrážděně potřásl hlavou. „Zmáčkni tlačítko na boku. Pak jedničku a nakonec tlačítko se zeleným sluchátkem,“ řekl a mně až po pár sekundách došlo, že to jsou instrukce k používání Jyrkiho telefonu. Pak Tuivo popadl nůž, který si nechal u postele na nočním stolku. Snad už odsud nic nepotřeboval, protože se neohlédl. Těsně před odchodem mě k sobě přitáhl a políbil mě přímo na ústa. Nedal mi ani šanci se bránit. Ne, že bych se chtěla bránit, ale stála tady Jyrkiho matka. Když odešel, podívala se na mě přesně tak zmateně, jak jsem čekala.
„On už není s Jyrkim? Jak mu to mohl udělat?“
„Jak jste mu to všechno mohla udělat vy?“ naklonila jsem hlavu na bok. Venla na mě vyděšeně pohlédla.
„Taimi…“
„Věřila jsem ve vás. Ale na Jyrkim mi velmi záleží a vy jste mu znovu ublížila. Ani si neumíte představit, jak moc. A pokud by vás to náhodou zajímalo, tak ano, Tuivo a Jyrki jsou stále spolu. A já je také miluji. Oba.“ Sledovala jsem děs v jejích očích. Možná to bylo zle, ale chtěla jsem jí ublížit. „Nyní mě omluvte, i já si musím vzít pár věcí a hledat Jyrkiho.“
„Můžu vám pomoct?“ navrhla.
Zavrtěla jsem hlavou. „Odešel kvůli vám. Najdeme ho, ale vy už ho nikdy neuvidíte, o to se postarám. Teď běžte. A kdyby to nebylo samozřejmé, v tomto domě už nejste vítáni. Opravdu ne..“
„Přišli jsme zkontrolovat, jestli se Jyrki nevrátil. Taimi…“ oslovila mě způsobem, jako by naprosto nechápala, co to povídám. Pokynula jsem ke dveřím.
„Jděte.“ Samotnou mě překvapilo, jak mrazivě to znělo. Venla sebou trhla a asi ji to vyděsilo natolik, že mě poslechla. Vyšlo ze mě tiché zaúpění. Nedělalo mi dobře muset být na někoho tak protivná, navíc když její výrazy a gesta tolik připomínaly ty Jyrkiho. Jenže musí vědět, že nejsem na její straně a už nikdy nebudu.
Popadla jsem Jyrkiho telefon, zopakovala si pokyny k němu nahlas, hodila do batohu i další potřebné věci a vyrazila do města. Tuivo měl pravdu, město pro mě bylo neznámé, takže jsem po chvíli vůbec netušila, kam jdu, jenže to opravdu netušil ani Jyrki. Nahlížela jsem za každý roh, vcházela do každé budovy, kde by mohl být, hledala dost široké ulice, aby jimi projel se sáněmi, dokonce i pátrala po jeho stopách, přestože je už dávno musela překrýt spousta jiných, ale nic nenašla. Vzdát se však nebylo v plánu. Když mě tělo na malý moment přimělo zastavit, abych se vydýchala, něco začalo zvonit.
Leknutím jsem nadskočila a až po momentě mi došlo, že to musí být telefon. Tuivo mi neřekl, co mám dělat, když zavolá on, ale když zvonil telefon jemu, vždy něco stiskne. Lidé se po mě ohlíželi. Chvíli jsem bezmocně hleděla na přístroj se spoustou tlačítek, až mě nakonec napadlo oslovit nejbližšího muže.
„Promiňte, pane,“ S mírným úsměvem se zastavil. „Jak se přijímá hovor?“
Ušklíbl se. „Moc vtipný.“
„Ale já…“ Telefon přestal zvonit. Svěsila jsem ramena a zůstala stát. Nikdy už nenavrhnu, že použiji nějakou neznámou technologii.
Najednou jsem ucítila něčí dotek na rameni. „Ahoj,“ pronesl melodický hlas a já jsem se otočila. Přede mnou stál sympaticky vyhlížející muž přibližně v mém věku. Jeho zelené oči lemované linkami kontrastující s černými vlasy mě do sebe vtahovaly. Něčím mě fascinoval, a o to více mě znervózňovalo, že se mnou mluví. Kývl k telefonu. „Ty fakt nevíš, jak se to používá?“
Zamračila jsem se. „Nevím, jak se přijímají hovory. Ale zavolám mu nazpět.“ Muž mi zřejmě chtěl pomoct, protože k telefonu natáhl ruku, ale vybavily se mi Tuivovy instrukce – stisknout tlačítko na boku. Telefon se rozsvítil. Pak stisknout tlačítko s číslem jedna. Navzdory tomu, že mi to Tuivo prozradil, mě překvapilo , když na mě na obrazovce vyskočilo jeho jméno. S nedůvěrou jsem stiskla i zelené sluchátko a nadále hleděla na obrazovku.
Černovlasý muž si položil dlaň na ucho. Zavrtěla jsem hlavou, protože mi to gesto nebylo jasné. Z telefonu se něco ozývalo, ale neslyšela jsem to. Nakonec mi došlo, že bych přístroj měla přiložit k uchu.
„Tuivo?“ špitla jsem.
„Taimi!“ téměř zakřičel. „Jejda, promiň, já ti nevysvětlil, jak přímo volat ani jak zvednout hovor! No…“ V telefonu zašumnělo. „Sakra, člověk se pohne o milimetr a už nemá signál.“ Byl rozrušený, jindy tak překotně nemluvil. „Našel jsem jeho stopy. Nasedl na sáně a někam odjel.“
„Někam?“ Obvykle ani nepoužíval tak vágní vyjádření.
„To je právě to. Odjel na sever, ale dál na severu přece nic není. Nejbližší město je Hetka a ta je pomalu padesát kiláků.“ Obrátila jsem oči k nebi.
„Co to provádí?“ vydechla jsem.
„Já nevím. A… ještě jedna věc tu nedává smysl.“ Tuivo se odmlčel. „Není sám. Jsou tu ještě jedny stopy, který končí tam, kde jeho. Asi je to chlap, vybavenej do hor. Nasedli spolu na sáně a...“
„Já… Podívej, to je jedno. Je to příliš zvláštní. Jedeme za ním, i kdyby nám to jen měl vysvětlit.“
„Souhlasím,“ odvětil Tuivo. „Hele… poptej se lidí na ulici, kde je půjčovna skútrů. Setkáme se tam.“ Pak v telefonu zapraskalo a zapípalo a mně došlo, že hovor nejspíš skončil. Černovlasý muž tu pořád stál.
„Kde je půjčovna skútrů?!“ vyhrkla jsem.
„Půjdeš… Víš co, já tě tam zavedu.“ Odmlčel se a zkoumavě si mě prohlédnul. „Jsi z nějakýho horskýho kmene, co?“ Pokrčila jsem rameny. „Proto neumíš používat telefon. Pro příště, hovor se zvedá zeleným sluchátkem. Jo, a já jsem Palo.“
„Taimi,“ odvětila jsem. Nakonec mě Palovu přítomnost po dobu, než jsme došli k půjčovně, uklidňovala, protože mi neustále něco vyprávěl a odháněl tak nepěkné myšlenky. Když jsme tam dorazili, Tuivo zrovna sesedal ze skútru s nápisem Taxi služba. Ještě mi nikdy nevysvětlil, co to znamená, ale hlavní bylo, že sem dorazil tak rychle. Palo se se mnou rozloučil a vydal se nazpět tam, odkud jsme přišli. Tuivo se na mě smutně pousmál a mě naplnilo tušení, že nás čeká další dobrodružství.
.
(L. , 3. 12. 2022 8:15)