22. Vy jste to napsal!
Nevím, proč Yl trval na tom, abych s nima šla i já. Palo byl pro tohle mnohem lepší společnost a jeden člen doprovodu by mu stačil. Možná to nedělal pro sebe, ale pro mě, chtěl mi dát pocit, že mě z něčeho důležitýho pro jeho život nevynechal. I když, po tom, co jsme se na Pasiho v Aletasu nezeptali, by to od něho bylo až moc milé. No, ať měl jakýkoli důvod, byla jsem tu, v městským informačním centru. Upřímně se divím, že Hetka vůbec něco takovýho měla. To, že jsme k němu museli vyjít asi padesát schodů, byl v kontextu celýho města nepodstatný detail. Člověk by řekl, že si ke stavbě města na skále vyberou alespoň nějakou rovnou skálu. Možná ale rádi stavěli schody.
Z přemýšlení o Hetce mě vyrušila otázka paní za přepážkou. „Dobrý den, co pro vás můžu udělat?“ Musela jsem se na ni usmát. Působila na mě neskutečně sympaticky. Blonďaté vlny jí splývaly až pod ramena a rámovaly kulatý obličej s vráskami od smíchu i od starostí, kterému naprosto dominovaly velké modré oči a plný rty, možná něčím uměle vyplněný. Byla vysoká, ale nějakým způsobem i tak dokázala působit zranitelně.
„Dobrej,“ promluvil Palo. Zjevně neměl problém komunikovat s cizími lidmi, na rozdíl od Ylermiho. Tak kvůli tomu mě s sebou můj kamarád taky nevzal. „Asi to bude znít trochu divně, ale… no, hledáme někoho, kdo cvičí dravý ptáky. Měl by tu někde žít.“
Paní nakrčila nos, zřejmě to bylo gesto přemýšlení. Pak naklonila hlavu na bok a olízla si ty svoje dokonalý rty. „Jediný člověk, o kterém vím, že to dělal, je můj manžel.“
„A jmenuje se Varma?“ přispěchala jsem na pomoc.
„Varma Pöllönen,“ kývla. „On už je ale po jednom incidentu necvičí.“ Vyměnila jsem si rychlý pohled s Ylermim. Mohl ten incident, o kterém mluvila, být to, co se stalo jemu.
„To nevadí, hledáme přímo jeho. Můžete nám dát adresu?“
Žena se zamračila, ale zrovna na její nevinné tváři to vypadalo, jako když trucuje malý štěně. Roztomile. „Nezlobte se, ale co po něm chcete?“
„To… je trochu složitější,“ zasmál se Palo. „Ale chceme s ním jenom mluvit.“
Žena se znovu zamyslela, a pak vytočila nějaké číslo na mobilu, který ležel vedle ní na pultíku. Tiše jsme čekali, nejspíš nám všem došlo, komu volala. Druhá možnost byla, že vytočila ochranku, aby nás vyvedli, ale doufala jsem, že opravdu vyzváněla svému muži. „Ahoj, můžeš na chvilku zavřít a přijít za mnou do práce? Jsou tu nějaké děti a ptají se na tebe. Nevím proč, asi bude lepší, když si je poslechneš.“
„Děti,“ zopakoval Ylermi pobaveně. Taky mě to označení zarazilo, ale neodpověděla jsem mu. Snažila jsem se poslouchat odpověď na druhým konci sluchátka, ale byla moc tichá. „Tak jo. Jo, udržím je tu, než přijdeš.“ Pak se na nás usmála.
„Dorazí za dvacet minut. Kafe?“
„Černý. Bez cukru i mlíka, ale jenom pokud je kvalitní,“ řekla jsem si. „Prosím.“ Kývla a pohlédla na kluky.
„To samý, ale dva cukry,“ objednal si Palo. Ušklíbla jsem se. Další kávový barbar.
„Já ne,“ špitl Ylermi. Tu změnu v jeho chování poznala i ta žena, protože na něj zvědavě pohlédla.
„Vypadáte nervózně,“ poznamenala.
„Tykejte mi,“ odpověděl jen.
Žena to však nemínila vzdát. „Mého manžela se nebojte. On je…“
Ylermi náhle prudce zvedl doposud sklopenou hlavu. „Aneima.“
Žena ještě víc vykulila ty svý už tak velký oči. „To je moje jméno. Ach. Hledal sis mě nebo…“
Ylermi ji gestem umlčel a zhluboka se nadechl. „Jsem Aleksi.“ V místnosti zavládlo ticho. Aneima na něj chvíli zírala s otevřenou pusou. Nakonec zamumlala cosi o tom, že mu i sobě uvaří uklidňující čaj a odešla od pultu. Stiskla jsem Ylermiho dlaň. Palo mě napodobil z druhý strany. Bylo uklidňující, že nedělal žádný scény ohledně toho, že takhle držím svýho kamaráda. Ylermi to očividně potřeboval, třásl se jako osika.
Aneima před nás postavila kouřící šálky a usmála se na Ylermiho. Zdálo se mi, že má opravdu radost z toho, že ho vidí. Napadlo mě, jestli bych jim neměla dopřát soukromí, ale až moc mě zajímalo, co se bude dít dál. Vyptávala se ho, kde žil, čím se živil a v podstatě ho podrobovala křížovému výslechu, ale všimla jsem si, že vynechává cokoli o jeho ztracené paměti a vůbec jejich minulosti. Zřejmě si to nechávala na čas, až přijde její manžel.
Když se při příchodu dalšího člověka celá rozzářila, hned mi bylo jasný, že přišel její muž. Nezářil jako ona. Poznala jsem, že je laskavý člověk, ale zároveň v těch šedých očích byla zapsaná bolest, stejně jako v hlubokých vráskách na čele. Musím ale uznat, že kdyby byl tak o dekádu nebo svě mladší, brala bych ho, dlouhý světlý vlasy i vousy, i když už prošedivělé, mu propůjčovaly jakousi severskou divokost, stejně jako mohutná, ale přesto elegantní postava. Vypadal jako hrdina nějakýho dobrodružnýho románu. Ylermi se mi vytrhl a předstoupil před muže.
„Ahoj,“ řekl. Varma na něj zvědavě pohlídl. „Vykal bych ti, ale řekl bych, že to nebude třeba. Strávili jsme spolu dost času, aspoň myslím. Jsem Aleksi.“ Natáhl k němu ruku. Varma šokovaně strnul.
„Aleksi,“ vyslovil nakonec a zavrtěl hlavou. „Ty si… nemůžeš si mě přece pamatovat víc než… Aha. Jsi tady, protože si myslíš, že se dozvíš něco o svých rodičích.“
„Ne,“ prohlásil Ylermi. „Ne. Je to vlastně tak trochu opačně. Našel jsem první je a napadlo mě… chtěl jsem se potkat i s člověkem, kterej v tom všem taky sehrál velkou roli.“
Varma pohlédl na svou ženu a pak zpět na Yla. „Co přesně víš?“ zamířil k sedačkám v rohu místnosti. Aneima chtěla jít za námi, ale zrovna vkročil další člověk, který potřeboval vysvětlit cestu na radnici, takže se musela ujmout své práce.
Když jsme se usadili, Ylermi začal vyprávět. O tom, jak se mu vrátily vzpomínky, o tom, jak Jyrki při projížďce potkal Pasiho, přičemž vynechal celou tu věc s únosem, přes to, jak se potkal s Pasim, co všechno se od něj dozvěděl, až po smrt své matky, včetně toho, že ji viděl. Zakončil to faktem, že si jeho otec z nějakýho důvodu zase pohrával se vzpomínkami, tentokrát vlastníma.
„No,“ ztěžka vzdychl Varma, když Yl skončil. „Je to pravda. Tví rodiče chtěli, aby ses nebál mých dravců, ale dopadlo to špatně. To je to, co jsi ode mě chtěl slyšet?“
„Nejen,“ hlesl můj kamarád. „Jsou vzpomínky, který mi vymazali. A pak jsou vzpomínky, který jsem tak nějak potlačil. Moc si z toho období nepamatuju, protože jsem byl zmatenej, ale… ty a já, někam jsme spolu šli. Do nějakýho města.“ Ylermi se odmlčel. Jeho slova mě překvapila. Nemluvil o tom. Alespoň se mnou ne, protože Palo se netvářil, že by to pro něj byla novinka.
„Musel jsem…“
„Odvedl jsi mě do děcáku. Byl jsi to ty, že jo?“ zeptal se Ylermi a jeho oči ztvrdly. Do děcáku? Tak proto tak snadno zpřetrhal pouta a nastěhoval se do Aletasa. Neměl skutečný domov.
„Aleksi, vím, že to zní strašně, ale popravdě to pro tebe byla ta nejlepší možnost. Já… nerad bych, aby sis myslel, že tví rodiče, respektive tvá matka, je… byla zlý člověk, ale…“
„Setkal jsem se s ní. Vím, jaká byla.“
„Víš i o….o tom, proč taková byla?“
Ylermi přikývl a ukázal Varmovi, ať počká. Začal se přehrabovat ve svém batohu. Co hledá, mi došlo pár sekund předtím, než to vytáhl.
„Je tam mimo jiný popsaná ta její kletba. Je to…“
„Já… já vím moc dobře, co tohle je,“ vydechl Varma a vzal knihu do ruky, opatrně, jako by se měla v další sekundě rozbít. „Já… nevěřil jsem, že ji někdy ještě uvidím.“
„Byla v majáku, v tom nejsevernějším,“ pokrčil Ylermi rameny.
Varma chvíli listoval knihou. „Ach. Lidé doplnili své příběhy. Doufal jsem, že by to tak mohlo fungovat, ale nenapadlo mě, že tam napíšou tolik. Přece jenom jsem nebyla chyba nechat tak moc volných stran. Jsou…“
„Je tam i můj příběh,“ prohlásil Ylermi, ale mě napadlo něco dočista jinýho.
„Vy jste Taika!“ zvolala jsem možná až moc nahlas. „Vy jste to napsal! Nebyla chyba nechat volný strany… jste to vy, že jo?!“
Ylermi rozhodil paže. „Ty jsi to napsal?“
Varma si povzdechl, ale vypadal potěšeně, že se zajímáme o jeho knihu. „Po tom, co se stalo tvý rodině, jsem se o ty kletby začal hodně zajímat. Setkal jsem se se spoustou šamanů, učil se o nich, poznával lidi, kterých se týkaly, zapisoval si informace, co jsem věděl. Tehdy jsem se chvilku věnoval historickýmu šermu a vázal v klubu knihy. Takže jsem svázal i tuhle a nechal volný strany, pro ostatní, kteří se v tý knize najdou a napíšou mi svůj příběh. Nastrčil jsem ji do městský knihovny tady ve městě, ale když jsem ji chtěl zkontrolovat, byla pryč. Tak už alespoň vím, kam se poděla.“ Ylermi vypadal, že tu informaci stěží dokáže zpracovat, tak jsem se chopila příležitosti.
„Můj kamarád je… Jyrki Järvinen, ten kluk, přes kterýho se Yl… Aleksi dostal k Pasimu, je shodou okolností teď u Pasiho. Ale trpí taky tou ledovou kletbou jako Nea. Dokázal byste ho vyléčit?“
Varma na mě udiveně pohlédl. „Jak dlouho v sobě tu kletbu má?“
„Rok. Má štěstí, má kolem sebe lidi, který miluje, a oni milujou jeho.“
„Ale chce, abych ho té kletby zbavil.“
„No… ne tak docela, on se s tím už naučil žít, ale… bylo by fajn, kdybyste mohl.“
„Promluvím si s ním,“ slíbil s úsměvem a já jsem sotva mohla uvěřit našemu štěstí. Nejenže jsme se dozvěděli mnohem víc, než jsme čekali, ale dokonce tím snad vyřešili zdánlivě nesouvisející problém.
„A jemu taky pomůžete?“ kývla jsem k Palovi. Varma protočil oči, ale v jeho podání to působilo spíš laskavě.
„Která kletba?“
Palo si povzdechl. „Kameny.“
„Dobře. Pak to vyřešíme,“ slíbil, jako by se nechumelilo. „Aleksi?“ oslovil mého zamlklého kamaráda, který se zřejmě už vzpamatoval a pohlédl na Varmu s otázkou v očích. „Vyprávět ti celý příběh zabere spoustu času. Měl být v Atributech šamanů,“ kývl ke knize. „Nicméně byl dlouhý a pro mě příliš osobní. Nicméně ty listy jsem vytrhl a stále je mám. Chtěl by sis to přečíst? Můžu ti to i povyprávět, ale tam je to syrový, psal jsem to, když se to přímo dělo.“
„Jo. Jo, chci si to přečíst,“ vydechl Ylermi. „Všiml jsem si, že chybí stránka, ale myslel jsem…“
„Není to jenom stránka,“ zasmál se Varma. „Ale jsem rád, že jsem to vytrhl tak dobře, že to tak vypadá. Pozval bych vás všechny dneska k nám, až Aneima za dvě hodiny skončí.“ Kývl k Ylermimu. „Tobě to dám přečíst, tobě vysvětlím věci ohledně té kletby,“ kývl na Pala. „A ty… ty jsi také prokletá?“
„Já naštěstí ne. Mohl by přijít i Jyrki? Abyste mu to taky vysvětlil?“
„Samozřejmě. Přijď i ty. Dělám dokonalé koláče.“
Vděčně jsem se usmála. „Děkujeme. Za všechno.“
„Měla bys jít pro toho Jyrkiho,“ oplatil mi úsměv. „Já bych zase měl říct Aneimě, že budeme mít hosty.“ Oba jsme se zvedli, on obešel pult a mluvil se svou ženou, já jsem vyšla ven a doufala, že si pamatuju cestu k Pasimu. Ještě předtím jsem však věnovala pohled Ylermimu. Ten si toho vůbec nevšiml, o nečem živě diskutoval s Palem. Zavolala jsem na ně pozdrav, ale nepostřehli ho. Teprve při cestě k Pasimu jsem byla schopná pořádně zpracovat, co se stalo. Varma je Taika a to nás všechny nejspíš zachrání.