21. Chybí ti
Když jsem se posadila vedle Laury držící svého spícího syna, okamžitě mi stiskla dlaň a usmála se na mě. Její úsměv byl hřejivý, plný radosti ze života. Oplatila jsem jí stisk. Trpělivě vyčkávala, až řeknu, co mám na srdci. Rozhlédla jsem se. Ženy si mě všimly, ale na nic se mě nevyptávaly. Nejspíš díky respektu, který z Laury měly, a který byl hmatatelný. Všichni kromě mě se drželi v uctivé vzdálenosti alespoň metr od ní, což bylo vzhledem k omezenému prostoru a vztahu mého kmene k fyzickým dotekům hodně.
„Víš… nevím, jak začít, ale… patřím do tohoto stanu.“ Nemluvila jsem udgunsky, nechtěla jsem, aby nám někdo rozuměl.
Lauře se rozšířily oči překvapením. „Ty čekáš potomka?!“ Rozpačitě jsem přikývla. „Jsi si jistá?“
„Ne úplně. Ale bylo mi špatně a víš, dlouho jsem nekrvácela. Nemusí to nic znamenat, ale…“
„Takže jste se s Jyrkim milovali? Jaké to bylo? Zřejmě ani jeden z vás nemá moc zkušeností, viď?“
Sklopila jsem hlavu. „Ne. S Tuivem.“
Laura na mě nevěřícně pohlédla. Pokrčila jsem rameny. „Já… nemyslela jsem si, že by se to kdy stalo.“
„Já už také ne,“ usmála jsem se a doufala, že se při vzpomínce na tu noc nečervenám.
Laura si odkašlala. „No… ať při tobě stojí všichni bohové. Hádám, že budete zatím bydlet u Tuivových rodičů?“
„Původně to tak nejspíš mělo být, ale… víš, tady v kmeni bude výchova dítěte mnohem lepší. Joki už to ví, zůstáváme, ale…“
„Jsi si jistá, že bude lepší? Víš, pro mě ano, ale ty máš zázemí tam venku. Je větší šance, že to dítě přežije, navíc když bude vyrůstat tady, nikdy si tak docela nezvykne na svět tam venku. My dvě to víme ze všech nejlépe.“
„Nemyslím si, že to bude trvalé. Tuivo se mnou tady z nějakého důvodu zůstane…“
„Není to pro něj…“
„Trvá na tom. Nerozumím mu, ale možná ani on sám. Možná se chce prostě vrátit někam, kde to dobře zná, kde se to oproti šílenému světu tam venku příliš nemění. I když teď se to změnilo, ale Tuivo je očividně v harmonii s tím, že je Joki náčelník.“
„I přesto, co se může stát?“
„Ty si myslíš, že se stále může něco stát?“ zeptala jsem se opatrně.
Laura zaváhala a nakonec pokrčila rameny. „Vím, jak moc dokáže Tuivova existence lidi zasáhnout. Někdy mi přijde, že je Joki živější, když ho vidí. Pravděpodobně mu už nikdy neublíží, ale víš, nejsem si tím jistá na sto procent.“ Bodlo mě u srdce. Poznala to, protože už reakci na Tuiva viděla u Rista. Měla bych jí říct o tom, co cítí k Tuivovi? Odhodila jsem tu myšlenku. Toto by jí měl říct její manžel, ne já.
„Nejspíš tady nezůstaneme navždy. Chceme být s Jyrkim, nemůžeme po něm chtít, aby žil v kmeni, ale to soužití bude pořádně možné až za pět let, pokud se nechceme stěhovat do Hetky.“ Laura na mě tázavě pohlédla. „Trochu se to zkomplikovalo. Jyrki má pokoj od policie, ale musí zůstat pět let v Hetce s Pasim. Víceméně, stále doručuje zásoby, takže ten zákaz bude tak trochu porušovat,“ usmála jsem se.
„Jsem ráda, že je z toho venku,“ prohlásila, stále trochu zmateně.
„Ale nějakou dobu tu pobudeme,“ pokračovala jsem. „Chci porodit naše dítě tady. Uvědomuji si rizika.“
„Dobře,“ kývla. „Budu tě mít ráda po svém boku.“
Usmála jsem se na ni a pak i na spící dítě. „I já tebe.“ Stiskla mi dlaň o něco pevněji než doposud. Chvíli jsem si jen užívala blízkost mezi námi, ale pak jsem si znovu vzpomněla i na otce toho dítěte. Rozmyslela jsem si to. Musela to vědět.
„Lauro?“ oslovila jsem ji nejistě.
„Ten tón se mi nelíbí,“ ušklíbla se. „Zní to jako Lauro, právě se ti chystám říct něco, po čem nebudeš moct týden usnout.“
„Možná,“ oplatila jsem jí úšklebek. „Ale ne, myslím, že to není ten typ zprávy. Alespoň doufám.“ Olízla jsem si rty. „Mluvila jsem s Ristem.“
„Skvělé, možnost, že se mu něco stalo, je patrně vyloučená,“ pokusila se zůstat nad věcí díky vtipkování. V ten moment mi silně připomínala Tuiva.
„Byli jsme u něj s Tuivem,“ pokračovala jsem. „Ty to moc dobře víš, ale… Joki není jediný, kdo se rozzáří, když je Tuivo nablízku.“
Laura se shovívavě usmála. „Jsem ráda, že se s Ristem zase viděli. Doufám, že Tuivo ví, co pro něj znamená.“
„Ví to. Řekla jsem mu to já, přestože jsem Ristovi slíbila opak.“
Lauře v očích konečně zazářilo poznání. Kupodivu ale nevypadala, že by ji to rozhodilo. „Jestli myslíš, že ti řekl to, co k Tuivovi cítí, tak tomu rozumím. Působíš, že udržíš tajemství a vím, že mimo Tuiva je to i pravda.“ Usmála se, abych věděla, že to nemyslí zle.
„No, a co k němu podle tebe cítí?“
Protočila oči. „Je do něj zamilovaný. Odjakživa, svým zvláštním způsobem. Stačilo mi, když jsem viděla, jak se na Tuiva dívá.“
„Neměj to prosím Tuivovi za zlé. On nic z toho nechtěl, vlastně…“
Laura se začala tiše smát. „Ale Taimi. Mně to nevadí.“
„Nevadí?“ opakovala jsem.
„Uznávám, že to tak nebylo vždy, ale od toho momentu, kdy Tuiva viděl ve zprávách a vyloučila možnost, že mu bylo jen líto zraněného psa nebo se zajímá o Jär… o Jyrkiho, tak mi bylo jasné, že takhle se člověk nedívá na kamarády.“
„Nebyla jsi pro něj jen náhrada. Nejsi. Miluje tě.“
„Já vím, teď už to vím,“ usmála se, možná trochu smutně. „Jak to vzal Tuivo?“´
„Myslím, že mu je to spíše líto. Lidé se do něj zamilovávají běžně a on je kdysi nechal, ať si myslí, že je to oboustranné, ale nyní ho to spíše uvádí do rozpaků, protože je nechce zklamat. Jsem si jistá, že až bude mít možnost o tom s Ristem mluvit, tak to zkusí udělat tak, aby to Rista co nejméně bolelo. Ať už to u Tuiva znamená cokoli.“
„Bohové, drž ho dál od vlastních debilních rozhodnutí.“
Zasmála jsem se. „Budu se snažit.“ Pak jsem však zvážněla. „Kdy se s Ristem zase uvidíš?“
Její úsměv také povadl. „Za necelé dva týdny. Brzy se vydám na cestu. Ale budu v pořádku, Sydän slíbil, že mě tam doprovodí. Je krásné, jak si tady lidé pomáhají. V… kmeni, odkud pocházím, by byli ochotní leda zbylí Lovci a to jen někteří. Vlastně jen Vanha a možná, možná Susi.“ Potřásla hlavou. „Promiň. Neměla bych na ně myslet.“
„To je v pořádku. Byli tvá rodina. Měla jsi s nimi strávit celý život.“ Lauře se v očích mihla potlačovaná bolest. „Není šance, že bys…“
„Není. Můj kmen není jako tento. Potrestali by je nebo vyhostili. Vanha sice porušoval pravidla mnohem víc, když se vídal s ženou mimo kmen, ale… nestála bych mu za to.“
„A pokud ano?“ nadhodila jsem.
Laura působila sklesle. „Nejsem si jistá, jak ho kontaktovat. Nebo… víš, tolikrát jsem nad tím přemýšlela. Jsem Lovkyně, stále jsem Lovkyně. Myslím, že bych cestu do kmene stále našla. Skryla bych se v lese a počkala na něj. I kdyby nás ostatní Lovci našli, nepoví to. Ale co když o to nestojí? Musel na mě zapomenout, a i já bych měla.“
„Myslíš, že bys mu měla co říct?“
Usmála se. „Od doby, kdy jsem poznala Rista, jsem některým lidem psala vzkazy. Nedávala jsem jim je, bylo to jen pro mě. Mám jich několik i pro tebe a taky pro Vanhu. A Susiho. Toho obzvlášť. Přála bych si mu říct, že nás vždy dobře chránil před zbytkem kmene, že konečně vidím smysl toho, co dělal. Možná bych si přála říct i pár slov Tikari. Ale s Vanhou bych chtěla být nejvíc. Nemuseli bychom ani mluvit, jen…“
„Jen ti chybí.“
„A taky bych chtěla poděkovat Naali. Ukázala mi, co rozhodně není láska,“ snažila se to zamluvit.
„Lauro. Chybí ti.“
Uchechtla se. „Copak to k něčemu je?“
„Proč to neuděláš? Proč za ním nejdeš? Proč to nezkusíš? I kdyby tě nechtěl, víš, na čem jsi. Klidně tě doprovodím. O tvé dítě tu bude dobře postaráno.“
„Neměla bych ho opouštět. Ani Jokiho a ten se mnou nemůže. Někdo musí vést kmen. Víš, můžu být ráda, že mám šanci navštěvovat Rista. Myslím si, že zdejší lid by neviděl rád, že chodím i za svým bývalým kmenem. Smysl komunity je být její součástí. Risto je výjimka, ale dejme tomu, že by to s Vanhou vyšlo. On by mě nemohl navštěvovat. A já bych chtěla stále znovu a znovu, ale cesta tam trvá minimálně týden a nemůžu si to dovolit moc často.“
Usmála jsem se. „Pokud nemáš přítele se psím spřežením. Nebo,“ napadl mě ještě rychlejší způsob. „S letadlem.“
Usmála se. „Neznají mě. Nebudu je tím zatěžovat.“
„Víš, co jsem pochopila, Veri je prostě dobrosrdečný. A Niilo… se hodně řídí svým morálním kompasem. Když uzná, že tvůj důvod, proč ho potřebuješ, je dost hezký, udělá to pro tebe.“
Laura zaváhala, ale nakonec přikývla. „Museli bychom přistát daleko, aby si nás kmen nevšiml, zvlášť po tom všem, co se dělo. Ale… hrozně bych to ocenila. Jen si nejsem jistá, kolik…“
„Nemyslím, že chtějí peníze. Zřejmě jsou to jedni z mála lidí, kteří prostě… chtějí dělat dobré věci. Navíc to nezabere mnoho času, jestli je to pěšky týden odsud. Mnohem méně než jízda se spřežením. Navíc jednou, pokud by to bylo bezpečné, by to bylo bezpečné, mohla bys mohla s sebou i Veetiho,“ kývla jsem k dítěti.
Laura se usmála. „Děkuji ti, Taimi. Moc by to pro mě znamenalo.“ Teď jsem já pevněji stiskla její dlaň. Já jsem se přece také vrátila domů, měla právo se alespoň setkat s člověkem, který pro ni tolik znamenal.