20. My ho najdeme
Jyrkimu se povedlo kontaktovat Ylermiho a seznámit ho s novou situací. To vedlo k tomu, že sem teď stála nad těma příšernýma schodama a čekala na něj a na Pala. Upřímně řečeno, i když se mi nechtělo Jyrkiho opouštět, těšila jsem se domů. Už proto, že tam rozhodně bylo tepleji. Navíc mě čekalo urovnávání vztahu s Jonim a přála bych si, aby už bylo zase všechno v pořádku.
Hodně jsem přemýšlela nad včerejším rozhovorem s Jyrkim a došlo mi, že znovu potvrdil, jak úžasnej je. Morální zásady mu nedovolily podvádět, ale nešlo jenom o to. Mohl mě jenom odmítnout, ale místo toho mi vysvětlil moje vlastní chování, jehož důvod mi unikal. Probral to se mnou dopodrobna, a pak už se k tomu nevracel. Znovu jsem ho mohla držet za ruku, objímat nebo líbat na tvář bez toho, aby to řešil. Ulevilo se mi, že mu to není nepříjemný, že jenom nechtěl, abych to dělala, protože se nudím. Znovu mi ukázal cestu. Zvláštní, že jsem si ten den, kdy mě poprvý vzal na projížďku, myslela, že to budu já, kdo ho někam povede. Ale od prvního momentu to bylo přesně naopak. Kdybych měla Jyrkimu vrátit to všechno, co pro mě udělal, nebylo by to možné.
Z myšlenek mě vytrhly dva hlasy. Jeden z nich jsem znala fakt bezpečně. Naslouchala jsem jejich rozhovoru a váhala, jestli je to jenom divadlo, ale pak mi došlo, že nemůžou vědět, že je právě teď slyším. Kluci měli pravdu. Neměla bych se o Yla bát. Jeho láska s Palem byla opravdová.
„Netvař se tak. Víš, co mi řekl táta, když jsme tu spolu šli? Že Hetka není město, ale životní styl. A že těma schodama to jenom začíná. Až vyjdeme nahoru, slibuju, že ti dojde, co tím myslel.“ Mimoděk jsem se pousmála, když Pasiho označil za tátu, než mi došlo, co Pasi udělal. Že si Ylermiho nepamatuje. Začaly se mi potit dlaně. To Ylermiho zlomí. Přemohla jsem se ale a dál poslouchala jejich slova, abych se ujistila, že Palo bude pro Yla dobrá opora, až se to stane.
„Přibliž mi to.“
„Schody všude. Mráz, vítr, většina lidí tam působí, že jsou připravení tě z nějakých schodů za sekundu shodit. Jestli mají někde zlatý srdce, tak je ukrytý hluboko pod hordou svalů.“
Ozval se smích. „To dost věcí vysvětluje. Přece jenom jsi úplně nezapřel svůj původ.“
„Co tím jako chceš říct?“
„Že máš zlatý srdce. Ale skrytý pod všema těma vrstvama cynismu a povýšenosti. Víš, ani sekundu jsem nevěřil, že seš takovej doopravdy.“
„A co svaly? Víš, že mám svaly. A ty tady mluvíš o nějakých blbých vrstvách.“
„Máš svaly jenom proto, že pořád běháš po těchhle příšernejch schodech.“
„Vždyť jsem tu podruhý v životě.“
„To je jedno. Při tomhle výstupu musíš zaručeně nabrat svaly hned napoprvé.“
Chvilku jsem ještě s úsměvem poslouchala jejich dohadování. Ylermi byl uvolněný. Skoro nikdy takhle nemluvil ani s náma. Ostatně, nedali jsme mu moc prostoru. Vzpomněla jsem si na to, jak jsme se ho v Aletasu nezeptali, co zažil, a Tuivo se ho zastal. Nebylo divu, proč mu svěřil víc než nám. Tuivo, i když byl špatný přítel a dlouhou dobu i špatný kamarád, se o něho teďka doopravdy zajímal. Pozdě, ale přece. Palo se o něj zajímal od začátku. Pletla jsem se. Ylermi věděl, že mu může naprosto důvěřovat. Už pro mě bylo pochopitelnější, jak se k němu Yl mohl nastěhovat tak rychle.
Zrovna mě uviděli, tak jsem na ně zamávala. Ylermi se široce usmál a zrychlil krok. Palo otráveně hlasitě vzdychl, ale následoval ho. Yl mě sevřel do pevnýho objetí. „Jyrki si zranil při výstupu kotník. Proto tu čekám já.“
„To se mu ani nedivím,“ zamumlal mi do náruče a pomalu mě pustil. Palo ke mně natáhl ruku k pozdravu. Na moment jsem se nemohla odtrhnout od jeho černě lemovaných očí. Byly tak plný laskavosti.
„Palo,“ představil se mi docela zbytečně.
„Škoda, že seš gay,“ vyklouzlo mi. Na moment jsem se zastyděla, ale Palo se jen začal smát.
„Takže ty jsi Auri.“ Strčil ramenem do svýho přítele. „Už vím, cos myslel tím provokováním.“
Ylermi nade mnou protočil oči. „Jo, tohle je Auri. No, aspoň už víš to nejhorší, co ti z její strany hrozí.“ Usmál se na mě. „Tak mě vezmi za tátou.“ Ta věta bolela, připomněla mi, co budu muset Ylovi říct. Zrovna když začal Pasiho nazývat svým otcem. Zrovna když to tak možná začal cítit. Byla jsem na Pasiho za tohle neskutečně naštvaná. Neochotně jsem se rozešla.
„Víš“ začala jsem nejistě. Palo nejspíš instinktivně chytil Yla za ruku, poznal, že to, co chci říct, pro jeho přítele nebude zrovna příjemný. Přišlo mi to jako hezký gesto. „Pasi… než jsme tu došli, udělal něco se svýma vzpomínkami. Člověk by čekal, že se už poučil.“
Yl ustrnul. „Cože?!“
„Jyrki ho našel, zmatenýho. Měl v Hetce něco v plánu, asi ohledně toho, jak Jyrkimu pomoct s tou kletbou, ale neřekl nám to a teď si to nepamatuje. Nevím, co přesně si pamatuje, ale…“
Ylermimu v očích zaplál oheň vzdoru. „Ale mě ne.“
„Pamatuje si Aleksiho. Ale neví, co pro jeho hledání udělal. Neví, že unesl všechny ty lidi. A neví, že tě už našel.“
Ylermiho oči potemněly a najednou mi připadaly děsivě prázdné. „Takže jsem tady úplně zbytečně?“
„Já nevím. To je na tobě, jestli chceš znovu…“
„Co? Čekat, až mě zase vymaže?“ nevesele se zašklebil. „Pamatuje si Neu?“
Nejistě jsem kývla. „Jo. Akorát… ví, že umřela, ale nepamatuje si…“
„Jak. Tím pádem ani jedinej důvěrnej moment mezi náma,“ zavrtěl Ylermi hlavou. „V majáku, kdy jsme po ní oba svým způsobem truchlili.“ Odmlčel se. Palo ho pohladil po rameni, ale on se mu vytrhl. „Fajn, neměl jsem rodiče doteď, tak je nebudu mít ani teď. To je ok. Proč by se v mým zasraným životě nemělo zase všechno podělat, že?“ Zamířil nazpět ke schodišti. Bezradně jsme na sebe s Palem pohlédli. Nenapadalo mě, co říct, co udělat, ale Palo zřejmě jeden nápad měl, protože Ylermiho zadržel.
„Yle, a co Varma?
„Seru na něho. Stejně nevím, kde je.“
„Podívej, není jistý, že jsi Pasiho ztratil, ale…“
„Jdu domů,“ zavrčel.
Palo se uchechtl. „Kam? Ke mně, když tam netrefíš? Nebo pěšky do Aletasa?“
„Ou, moc ti děkuju za připomínku, že vlastně nemám ani domov,“ odpověděl mu Yl. Jeho zoufalství naplňovalo i mě.
„Ne. Přestaň,“ napomenul ho Palo. Obešel ho a položil mu ruce na ramena. „Teď mě jenom poslouchej, jasný. Poslouchej. Není to jistý, že jsi ho ztratil, ale i kdyby, splnil jsi cíl. Poznal jsi svý rodiče, zjistil jsi pravdu o svý minulosti. Chápu, že seš teď kurevsky nasranej za to, co tvůj otec udělal, že jsi zraněnej a jo, to, co se ti děje, není fér, ale přes to všechno jsme teďka tady a nemuseli jsme tu jít zbytečně. Víš, kdo jsi, zbývá ti doplnit poslední kapitolu, než tuhle část knihy zavřeš, a protože oba tví rodiče jsou mimo hru, jedinej další, kdo o tom něco ví, je Varma. A my ho najdeme. Zase tolik cvičitelů dravců tu nebude. Neodcházej, já taky neodejdu, dokud si s ním alespoň nepromluvíš, jasný?“
Neviděla jsem Ylermimu do tváře, ale odhadovala jsem, že zřejmě zíral na Pala stejně překvapeně a dojatě jako já. Věděl, co má říct, věděl, co Ylovi pomůže. Teď k němu natáhl ruce. „Jdeš do toho? Najdeme Varmu a promluvíš si s ním? Pak odjedeme do Pieni a celý to necháme za sebou, pokud chceš.“
Ylermi ještě na moment váhal, ale pak svýmu příteli stiskl ruce. Palo ho vtáhl do pevného objetí. Když Ylermiho pustil, můj kamarád na mě pohlédl s novou nadějí v očích, i když překrytou bolestí. „Díky, žes mi to řekla už tady a nemusel jsem to vidět na vlastní oči,“ prohodil a vydal se vstříc městu. Napadlo mě, že přece vůbec nemůže vědět, kam jde, ale co když ano? Co když mentální mapa k cvičiteli v jeho vzpomínkách nezmizela? Bylo to sice nepravděpodobné, ale nejspíš ne nemožné.
„Ví, kam jde?“ špitla jsem směrem k Palovi.
„Nemyslím si. Ale nechme ho. Asi se potřebuje toulat po Hetce, přemýšlet, možná si na něco vzpomene… ale radši budeme u něho, je teďka zranitelnej.“
Přikývla jsem. „Víš, to všechno, co jsi mu řekl… nikdy bych nevěřila, že potkám někoho, kdo by si Yla zasloužil, ale ty… ty si ho rozhodně zasloužíš.“
Usmál se na mě. „Často o tobě mluví. O tobě i o Jonim, někdy o Tuivovi… Ví, že vaše kamarádství nebylo úplně ideální, ale má vás rád. Nikdy tě úplně neopustí, i když chce žít v Pieni. Ví, že máš z toho strach, ale říkal, že jste tak moc součástí jeho života, že vás prostě nechat být nemůže.“
„Ty vole,“ vydechla jsem. „Díky, že jsi mi to řekl.“
„Měl by ti to říct sám, ale… je to Ylermi,“ pousmál se.
„Jo,“ oplatila jsem mu úsměv a zrychlila krok, abych dohnala svého kamaráda. Už jsem chápala, proč kluci tak neochvějně věřili, že je Palo pro Yla ten pravý.