15. Pojedu domů
Seděla jsem u ohně a rýpala klackem do sněhu. Ylermi chtěl s Palem ještě na výlet stejným směrem, jakým jsme měli namířeno. Tvrdil, že Palo zná okolí a připojí se k nám asi po dvaceti kilometrech. Byla to jen krátká pauza, ale já jsem ji chtěla strávit sama. Bála jsem se, že bych Tuivovi vyčítala něco, za co vůbec nemohl, a navíc o těchto mých pocitech věděl. Jen nevěděl, že zase vystoupily na povrch.
Zaslechla jsem kroky. S povzdechem jsem se k němu otočila. „Říkala jsem ti, že chci být sama.“
Tuivo na moment zaváhal, ale pak si ke mně přisedl. Trochu jsem se odtáhla. Zamračil se, ale už se nepokusil se přiblížit. „To se ti nepodobá, Taimi,“ zašeptal měkce. „Copak se děje?“
Odvrátila jsem tvář. „Nechci ti ublížit.“
Povzdechl si. „Co jsem ti zase udělal?“ Neznělo to ale jízlivě, jak bych čekala, ale odevzdaně. Natáhla jsem se k němu a zlehka se dotkla jeho tváře.
„Nic. Neudělal jsi vůbec nic.“
„Mám to z tebe tahat, nebo mi to řekneš sama?“ pousmál se a sevřel mou dlaň ve své.
„Jde o něco, co mi řekl Risto. Ale slíbila jsem mu, že ti to nepovím.“
„Řekl ti něco o mně? Když jsem odešel?“ zeptal se opatrně.
Přikývla jsem. „Ale nic špatného.“
„Teď jsem zmatenej.“
„Vážně bych neměla ti to říkat,“ zaváhala jsem. Chtěla jsem se Tuivovi svěřit, ale netušila jsem, co to způsobí.
„A chceš mi to říct?“ usmál se.
Věděla jsem, že stejně neodolám. „Řekl mi… řekl mi, že když jsi u něj, cítí se jako s Laurou.“
Zamračil se. „V jakém smyslu?“
Zavřela jsem oči. „Zamiloval se do tebe.“ Rozčilovalo mě, jak rychle jsem mu to prozradila.
Tuivo zamumlal nějakou nadávku. Pak chvíli mlčel. „Myslel jsem, že je hetero.“
Usmála jsem se na něj. „Myslím si, že Ristovi je jedno, že jsi kluk.“
„Proč jsem… mělo mi to dojít. Vždycky se soustředil hlavně na mě.“ Tuivo se ke mně najednou prudce otočil čelem. „Počkej. Tobě to vadí?“
„Ne, to ne, jenom…“ Povzdechla jsem si. „Bojím se, že si s Jyrkim každý půjdete jednou svojí cestu. Kromě vás dvou nic nemám a do kmene už nepatřím. Nemám kam jít.“
„Taimi,“ uchechtl se. „Já k němu tohle necítím.“
„To on ví,“ ujistila jsem ho. „Nemyslím si, že bys šel za Ristem, ale co když se objeví někdo, kdo pro tebe bude znamenat víc než my dva?“
„To se může stát i tobě.“
Smutně jsem zavrtěla hlavou. „Nepatřím sem. Vy jste našli své místo pod sluncem, našli jste si přátele, ale já kromě vás nic nemám. Snažím se, ale…“ Ztichla jsem, abych se nerozvzlykala.
Tuivo mě objal kolem ramen. „Vím, že to nemá smysl říkat, když nevidím do budoucnosti, ale nemyslím si, že se něco takovýho stane.“ Odmlčel se. „Můžu pro tebe udělat to samý, co pro mě Auri a Joni. Naučit tě žít v tomhle světě. Jenom… já nechci, aby ses změnila, víš. Mám tě rád takovou, jaká jsi.“
Pousmála jsem se. „Oba víme, že to není pravda. Byl bys raději, kdybych byla jako ostatní dívky.“
„Kdysi jo,“ připustil. „Ale ta holka, která si našla cestu do mýho srdce, nepotřebovala být jako ostatní. Taimi, vždyť ty víš, kolik holek jsem zkoušel. Vydrželo mi to snad s nějakou?“ Povzdechl si. „Chceš zapadnout, nebo být holkou, kterou miluju? Protože když se změníš, nemůžu ti slíbit, že to vydrží.“
Zaváhala jsem. „Nevím, jestli bych to vůbec dokázala. A nechci. Promiň, že tě s tím zatěžuji, Tuivo. Toto nemá řešení.“
Přitáhl mě k sobě těsněji. „To nevadí. Jsem rád, že to vím. Podívej, Taimi, já vím, jak jsem se choval, ale po tom všem mi došlo, že nic lepšího než vás dva nikdy nenajdu. Udělal bych cokoli, abych zůstal s váma.“
„Uběhl jen rok a tolik věcí se změnilo. Jak víš, že se nezmění opačným směrem?“
Tuivo si povzdechl. „Víš, odsud to do kmene není tak daleko. Změnil se. Tentokrát tam můžeš patřit. Laura a Joki zařídí, aby tě přijali.“
Na pár vteřin jsem zaváhala, ale nakonec jsem musela zavrtět hlavou. „Vím, že není správné se upnout na jednoho člověka, ale bez tebe by to nemělo smysl.“
Tuivo pevně semknul rty. „Tak se tam vrátíme společně.“
Odstrčila jsem ho. „Přemýšlíš vůbec někdy, než vyslovíš tak závažné rozhodnutí? Vždyť… to nejde. Nebyl jsi tam šťastný.“
„Hodně věcí se změnilo.“
„Ale Ylermi…“
„Bude rád, že může být ještě s Palem. Pak mu dám vědět.“
„Co Jyrki?“
„Stejně teď bude v Hetce. Budeme to k němu mít docela blízko. Nechci, abys byla nešťastná.“
„Nechci, aby ses tam muset vracet,“ sklopila jsem oči. Lákalo mě to, hlavně když to navrhl on, ale nebylo by to stejné.
„Co kdybychom kmen alespoň navštívili? Na jeden den. Budeš moct být s Laurou.“
Cítila jsem, jak se mi ten nápad zamlouvá, ale nemohla jsem souhlasit. „Ale Joki…“
„Jsem s tím v pohodě. Fakt si už nic nedovolí.“
„Myslela jsem, že nechce, abychom tam chodili.“
„Zachránili jsme mu kmen.“
„Ale stejně má pravdu. Neměli bychom narušovat jeho chod.“
„Joki to pochopí. Vyřeším to.“
Zamračila jsem se. „To rozhodně ne. Co kdyby chtěl něco na oplátku?“
„Řeknu mu ne.“
„Jsi si tím jistý?“ Tuivo zaváhal. „Není to dobrý nápad. Stejně se mi bude jen stýskat.“
„Taimi, já bych tam chtěl,“ přiznal se.
„Ty? Proč?“
„Byl to i můj domov.“ Pochybovačně jsem na něj pohlédla. „Kvůli Tähti. Trochu… Chybí mi. Hodně mi chybí.“
„Ale kdyby to byl problém, odejdeme.“
„Jasně,“ kývl.
„A s Jokim nebudeš o samotě.“
„Taimi, to je v pohodě, fakt. On nic neudělá, vím to.“
„Nepřeji si to.“
„Žárlíš?“
Zamračila jsem se. „Nezvládl bys to.“
„Fajn. Nebudu s ním.“
Kývla jsem. „Dobře. Vyrazíme?“
„Je tu signál. Chci zkusit zavolat Jyrkimu.“
„Tak dobře. Mohla bych s ním mluvit i já?“
„Samozřejmě,“ usmál se, vytočil jeho číslo a dal hovor na hlasitý odposlech. Mobil pětkrát zazvonil, než se ozvalo zapraskání, zahučení větru a jeho hlas.
„Tuivo. A Taimi, předpokládám.“
„Ahoj,“ řekla jsem mu. Zněl ustaraně, ale snad to nebylo nic vážného.
„Všechno v pohodě?“ zeptal se nás.
„Naprosto,“ odpověděl Tuivo. „A u tebe?“ Chtěla jsem zmínit, že se chystáme jít do kmene, ale ticho na druhé straně bylo moc dlouhé na to, aby se nic nedělo. Tuivo mi věnoval pohled plný obav.
„Jyrki, co se děje?“ zeptala jsem se ho.
„Pasi se o něco pokusil. Nevím, co měl v plánu, ale manipuloval se svýma vzpomínkama.“
„Ne,“ hlesla jsem.
„Naneštěstí mi neřekl, co má v Hetce v plánu, jak mě ochrání před tou kletbou. Takže tam dojdeme a nevím, co dál.“
„No,“ začal Tuivo a nejistě na mě pohlédl. „Kde teď vlastně jsi?“
„Míříme k Pieni.“
„Co kdybysme se tam setkali? V Hetce, myslím."
„Tak jo,“ souhlasil Jyrki. Otevřela jsem ústa, abych něco namítla, ale Tuivo mi konejšivě položil dlaň na rameno.
„Jen to možná potrvá. Mysleli jsme, že když už jsme tady, navštívíme kmen. Na jeden den. “
„Fajn,“ souhlasil Jyrki a v telefonu se ozval jiný hlas. Auri.
„Těším se na vás!“ řekla nám vážně nadšeně. Tuivo se usmál.
„Jo. Taky tě rád uvidím,“ vydechl. „Tak zatím.“
„Ahoj. Miluju vás,“ vydechl Jyrki a svěsil. Usmála jsem se na Tuiva, ale on mi to neoplatil.
„Myslela sis, že bych změnil to, na čem jsme se teď dohodli?“
„Před nedávnem bys to udělal bez zaváhání,“ připustila jsem. Byl tak nepředvídatelný, všechno se s ním měnilo rychleji než tvary, které vykouzlila aurora na zimním nebi, ale přesto mě něco stále táhlo k tomu, následovat ho klidně i do Zahrad zatracení, místa, kde se duše už navždy vytrácely.
Tuivo protočil oči, ale věděla jsem, že na mě není naštvaný. „Máš pravdu. Tak pojeďme, ať jsme v kmeni už dneska večer.“ Pomohla jsem mu pochytat všechny psy a brzy jsme vyrazili. Cítila jsem strach, ale zároveň se neskutečně těšila. Vrátím se domů. Konečně tam snad alespoň na chvilku poleví můj strach, že zůstanu sama.
„Tuivo," odvážila jsem se ho zeptat po pár kilometrech. Když jsme říkali, že jdeme do kmene, myslel jsi jeden den? Protože předtím jsi zněl..."
„Ne," odfrkl si. „Dneska chci jen zjistit, jestli to půjde. A vyspat se v teple a v klidu. Pak pojedeme do Hetky, už proto, že jsme to slíbili Ylovi. Pobudeme tam pár dní a pak se vrátíme do kmene. Mohlo by být?"
„Až se setkáš s Jyrkim, budeš tam chtít zůstat," napadlo mě.
Tuivo na mě krátce pohlédl a protočil oči. „Jako s Pasim, kterej teď ani neví, co všechno způsobil, za zadkem? Dej pokoj." Nedokázala jsem mu však tak docela uvěřit.