14. Nechápu, proč by to teď dělal
Pasi se nabídl, že si vezme první hlídku. Jyrki tvrdil, že mě ji naučí držet samostatně, ale ne dnes, abych se dostatečně vyspala. Odsouhlasila jsem mu to, protože věděl, co dělá. Navíc, zrovna dneska jsem si vůbec neuměla představit, že budu venku. Byla mi zima i ve stanu.
Schoulila jsem se do klubíčka, ale pomohlo to jen trochu. Doufala jsem, že se zahřeju, když budu dýl ve spacáku, ale spíš to bylo pořád horší a horší. Třásla jsem se a nemohla vůbec spát.
„Auri?“ ozval se vedle mě známý hlas. V duchu jsem zaklela. Poznal to. Jemu zima určitě nebyla. Bylo to trapný.
„J-jo?“ zareagovala jsem, ale k mý smůle mi při tom drkotaly zuby.
„Je ti zima, co?“ zeptal se mě soucitně.
„Dost,“ přiznala jsem. Na chvíli nastalo ticho. Pak se ozvalo zašustění. „C-co děláš?“ zeptala jsem se svýho kamaráda.
„Jdu pro deky. Nevím, proč jsem je nevzal dovnitř hned.“
„Díky,“ špitla jsem. Otevřel vchod do stanu. Zasténala jsem, protože mě ovanul ledový vítr. Jyrki navíc nechal vchod částečně otevřený. Přitáhla jsem si k sobě kolena a pokusila se udržet co nejvíc tepla. Slyšela jsem křupání sněhu a šramocení. Oboje se vzdalovalo, ale to bylo v pořádku. Musel přece dojít ke skútru.
Najednou však zmizelo úplně. Snažila jsem se zhluboka dýchat a uklidnit se, ale moc se mi to nedařilo. Byl pryč zatraceně dlouho. Nakonec se ale zvuky přece jen vrátily. Když napůl vlezl do stanu, vydechla jsem úlevou. Pak ho ale osvětlila zář měsíce a došlo mi, že nenese žádné deky a tváří se vyděšeně.
„Co je?“ zeptala jsem se ho.
„Máme problém.“
„Jo, to už mi došlo.“
Sklonil hlavu. „Pasi je pryč.“
„Cože?!“ vyjekla jsem a odstrčila ho. Vykoukla jsem ze stanu. Místo u ohně bylo prázdné. „Třeba šel pro dřevo?“ navrhla jsem. Obavy mi rozpumpovaly krev a chlad se stal snesitelnějším.
„Toho bylo dost. Navíc mě měl probudit a jeden z nás měl zůstat u ohně, aby když tak zachránil tebe a zásoby. Neměl odejít za žádných okolností.“
„Fajn, máme jinou možnost než na něj čekat?“
Jyrki zaváhal. „Neodešel by jenom tak. Asi bych… musím ho najít.“
„Takže sbalíme tábor nebo jak?“
Jyrki se zamyslel. Nakonec mě popadl za ramena. „Auri. Potřeboval bych po tobě, abys tady zůstala.“ Vykulila jsem oči. „Pro případ, že by se vrátil. Jdi k ohni. Můžeš si vzít i můj spacák, cokoli, aby ti bylo teplo.“
„Jyrki, já to nezvládnu,“ špitla jsem.
„Budeš muset. Prosím, Auri.“
„A co ty?“
„Budu sledovat jeho stopy. Uběhla teprv asi hodina. Nemůže být daleko, hlavně si nevzal skútr, kterej já mít budu.“
Vnitřně jsem panikařila, ale věděla jsem, že teď musím být statečná. „Fajn, ale jak si dáme vědět, kdyby se vrátil nebo něco? Není tu signál.“
„Světlice,“ vysvětlil. „Nabiju ti ji, prostě jenom stiskneš spoušť, kdyby se Pasi vrátil nebo se dělo něco špatnýho, jo?“
Potřásla jsem hlavou. „Co když nepřijedeš včas? Co když mě něco sežere?“
Jyrki nespokojeně mlaskl. Zdržovala jsem ho, to mi bylo jasný, ale musel chápat, že se bojím. „Pasi vybral bezpečný místo. Auri, něco se stalo. Musím aspoň vědět co, abych s tím mohl pracovat.“
„Dobře. Vrátíš se pro mě, ať se stane cokoli, že jo?“
„Jasně,“ protočil oči nad tou otázkou.
Sledovala jsem, jak si zapíná bundu, nabíjí světlice, nasedá na skútr a odjíždí. Neochotně jsem zamířila k ohni. Zima mi už téměř nebyla. Adrenalin byl mocný. Třásla jsem se, ale už ne chladem, ale strachem. Co když se něco stane mně? Co když se něco stane Jyrkimu? Řekl, že mám vyslat signál, kdybych byla v nebezpečí, ale neřekl, že to samý udělá on. Světlici si sice vzal, ale jak bych mu já mohla pomoct? Nikdy jsem si nepřipadala tak hrozně bezbranná. Zapálila jsem si cigaretu, ale ani ta mě neuklidnila.
V divočině jsem nějaký čas strávila. Uměla jsem snad po spoustě hodin nadávání rozdělat oheň, nastražit past a snad i poznat, co se dalo jíst a co ne. Když jsem odešla od matky, našla jsem lovce, který mi pomohl dostat se do Aletasa. Pak to také nebylo poprvé, kdy jsem byla v horách s Jyrkim nebo někým jemu blízkým. Ale vždy tady byl někdo zkušenější po mým boku. Jasně, dostala jsem na starost jen sedět u ohně, ale vnitřní neklid mě doháněl k šílenství. Zapálila jsem si druhou cigaretu. Momentálně mi bylo jedno, že se snažím přestat.
Každý zvuk mě nutil sebou trhnout a znovu se mi začala vkrádat zima pod kůži. Nechápala jsem, jak to Jyrki nebo Taimi mohli zvládnout, ten vliv ledové kletby. Já bych se nejspíš radši zabila, než to dlouhodobě snášet, a hádala jsem, že necítím ani polovinu té mrazivé bolesti, co oni.
Povedlo by se mi tu kletbu zastavit? Když jsem ještě byla s Astou, určitě ne. Asta mě sice měl rád a já jeho taky, ale zároveň mi naše láska ubližovala. Umrzla bych. Ale co s Jonim? Věřila jsem, že by tady byl pro mě, dělal všechno pro to, aby mě zachránil, ale sám by to nedokázal. Milovala jsem ho, ale hlavně proto, že mi s ním bylo hezky. V době, kdy jsme náš vztah tajili, kdy v něm bylo víc vášně, by sám o sobě možná kletbu zastavil, ale teď? Pravděpodobně by se zpomalila, ale necítila jsem k Jonimu tak hlubokou a bezmeznou lásku, aby to stačilo.
Pak jsem si vzpomněla, že nemusí jít o romantickou lásku. Možná bych kletbu zastavila díky všem lidem, kteří mi byli blízcí. Což byl momentálně vyjma Joniho hlavně Tuivo, svým způsobem, a samozřejmě Ylermi. Ylermi by pomohl snad stejným dílem jako Joni. Jak jsem si ale s úlekem uvědomoval, existoval jeden člověk, který by tu kletbu zastavil. Jednak proto, že ji sám zažil, a jednak prostě proto, jaký byl. Jyrki.
Dokázal by to i v době, kdy jsme spolu poprvé vyrazili na projížďku. Byl svým vlastním způsobem tak empatický a starostlivý. Nikdy by mě nezklamal, což se povedlo i Jonimu, když byl s Tyyne. Byl upřímný a ochotný mi na všechno odpovědět. Ale nový Jyrki, rozhodný a silný, ten by se ani nemusel moc snažit, stačila by mi jeho přítomnost.
V ten moment mi to došlo. To, co jsem mu řekla na benzínce, nebylo jen vtipkování. Dokázala bych s ním chodit. Nechtěla jsem. Joniho bych kvůli tomu neopustila, navíc byl Jyrki taky zadaný a pochybovala jsem, že by mě vůbec chtěl. Kromě toho bude stejně žit v Pieni nebo dokonce v Hetce. Ale cítila jsem se s ním hrozně příjemně. Vlastně obdobně jako s Jonim, když jsme náš vztah tajili, akorát jsem si byla jistá, že by se to s Jyrkim nezměnilo, kdybychom spolu žili nebo tak něco. Jyrki byl tak fascinovaný okolním světem, že bychom určitě mluvili o něčem zajímavém, i kdybychom jen seděli vedle sebe a koukali na film. A pokud ne, mazlení s ním by bylo vášnivější.
Zarazila jsem se a vynadala sama sobě. To jsem vážně byla tak příšerná, že jsem chtěla zahodit všechno, co mám, kvůli nějakým hloupým představám? Naše kamarádství nebylo vyrovnané. Jyrki byl na tom občas pořád psychicky špatně a já jsem mu neuměla pomoct. Vzhlížela jsem k němu, zatímco on mě vnímal jen jako někoho, s kým je občas fajn trávit čas. Jyrki by zastavil kletbu, ale já tu jeho ne. S Jonim jsme měli zdravý vztah, tohle by nebyl. Najednou se mi zasteklo po Jonim. Kvůli čemu jsme se to vlastně hádali? Mělo to vůbec smysl?
Náhle mě něco přimělo vzhlédnout. Obloha se rozzářila. Světlice. Zaváhala jsem. Řekl, že tady mám zůstat, ale co když měl problém? Nakonec jsem se rozhodla, že počkám. Podle hvězd jsem čas odhadnout neuměla, ale měla jsem u sebe mobil. Jyrki mě varoval, že mám šetřit baterku, ale dívat se na čas nemohlo uškodit. Slíbila jsem si, že mu dám půl hodiny a pak ho vyrazím hledat. Mezitím jsem kouřila jednu cigaretu za druhou. Něco mi říkalo, že mi bude špatně, ale alespoň jsem byla trochu klidnější. Ne o moc, ale minimálně mě to zaměstnalo.
Po dvaceti minutách jsem uslyšela vzdálené burácení, které se přibližovalo. Nejprv mě to vyděsilo, ale pak mi došlo, co to je. Skútr. Usmála jsem se, a úsměv se mi ještě rozšířil, když jsem i přes oslepující zář ohně zahlédla dvě siluety. Dokázal to. Chvíli spolu promlouvali a pak vyšší silueta vlezla do stanu. Vydala jsem se Jyrkimu naproti a objala ho. Respektive se o to pokusila. Uhnul mi.
„Auri. Smrdíš jako popelník,“ zasmál se nervózně a stiskl mi rameno. V očích měl vepsaný strach a starost. To kvůli mně?
„Promiň. Bála jsem se.“
Mávl nad tím rukou. „Jdi spát.“
„Ne, počkej. Co se stalo?“
Jyrki prudce vydechl. „On… Pasi vůbec neví, kdo jsme.“
„Co?“ zamračila jsem se a nechala se Jyrkim víst k ohni. Ztěžka dosedl. Napodobila jsem ho a stiskla jeho dlaň. Zavrtěl nad tím hlavou, ale neprotestoval.
„Myslím, že vím, co se stalo. Pasi je nejspíš ten, co umí mazat a měnit vzpomínky. Udělala to i Yla a teď i u sebe. Ale nechápu proč.“
„Takže…“
„Ví, že jdeme do Hetky, ale neví proč. Ví, jak se jmenuje, co je za datum, pamatuje si Neu a ví, že je mrtvá. Pamatuje si Aleksiho, průšvih je, že jenom Aleksiho. Ne Yla. A… neví, kdo jsme my dva.“
„Takže má jenom vybraný vzpomínky?“ vydechla jsem.
„Napadlo mě… nechápu, proč by to teď dělal a neudělal to dřív, ale je to, jako by se pokusil zapomenout na Yla. Což je strašně debilní, protože si pamatuje Aleksiho, takže žije v tom, že ho ještě nenašel. Akorát asi netušil, že to vymaže všechno kolem. Nepamatuje si, že se znovu setkal s Taimi, ani neví, že mě unesl a… těžko říct, kdo si myslí, že jsem. Proto jsem ho poslal hned spát. Setkat se ještě s tebou by na něho asi bylo moc, i když si tě možná nějakým způsobem pamatuje.“ Vytrhl se mi a složil tvář do dlaní. „Doprdele.“
„Třeba si vzpomene,“ nadhodila jsem nejistě.
Odfrkl si. „Uvědom si, po jaké době něco vybavil Yl. Já hlavně nechápu, proč tohle Pasi vůbec dělal.“
„Takže… co teď?“
Jyrki si frustrovaně povzdechl. „Jdeme do Hetky. Trvá na tom, i když neví proč. Problém je, že já nevím, co měl přesně v plánu, aby mi pomohl s tou kletbou. Jestli se něco posere a zavřou nás…“
„Neposere. Jsem tu pro tebe,“ nabídla jsem chabou útěchu.
Jyrki se smutně usmál. „Díky.“ Jeho zoufalství bylo hmatatelné, tak jsem ho objala. Oplatil mi to, a i když jsme se pustili, nechal svou paži kolem mých ramen. Tolik jsem si přála mu pomoct, ale byla jsem bezradná.